Astrologia

ASTROLOGIA - Matka Nauk i Królewska Wiedza 


"To wszystko niebo rządzi, a planety jego
Bo im moc ta nadana od Pana samego.
... wzdyć przed się planety moc mają,
gdyż owi praktykarze czasy powiadają,
O niemocach, o śmierci, o pewnych przygodach,
O kłopotach, o walkach i o prędkich szkodach." - Mikołaj Rej



Astrologia (z gr. αστρολογία = άστρον + λόγος, dosłownie "nauka o gwiazdach") – badanie położenia ciał niebieskich przy założeniu, że istnieje korelacja między zjawiskami na niebie a losem poszczególnych ludzi i wydarzeniami na Ziemi. Astrologia jest pradawnym systemem wiedzy empirycznej, skutkiem doświadczeń i obserwacji wielu pokoleń i nie należy jej wiązać ani z religią, ani też nie jest ona żadnym przedmiotem kultu. W Polsce nie ma poważnego szkolnictwa astrologicznego, nie ma więc też jasno zdefiniowanych kryteriów, czym astrologia jest, jakie ma zastosowanie i w jaki sposób powinno się ją praktykować jako zawód. Profesjonalny kosmogram jest doskonałym narzędziem pomocnym w zrozumieniu naturalnych cykli, jakim podlega życie każdego z nas oraz w pracy nad sobą...

Astralistyka postuluje, że we wszystkich kulturach świata zjawiska meteorologiczne, astralne, kosmiczne wywierają na ludzi przemożny wpływ, człowiek uważa je za znaczące lub decydujące o jego losie. Astralistyka to pogląd, że kulty bogów w religiach mają swoje źródło w pierwotnych kultach planet i gwiazd. W religioznawstwie astralistyka to teoria według której mity astralne i kult ciał niebieskich były pierwotną formą wierzeń religijnych. Od astrologii odróżnia się astrolatrię, czyli kult gwiazd i planet, uważanych za demony bóstwa lub ich siedziby. Astrolatria to kult gwiazd i planet uważanych za demony, bóstwa lub ich siedzibę, występujący z wielu religiach politeistycznych; rozpowszechniony w starożytności, głównie w Asyrii i Babilonii. 

Astrologia przez wiele osób jest traktowana jako paranauka, ale wśród wielu jej zwolenników panuje opinia, że jest to głęboka wiedza, która pozwala zrozumieć istotę otaczających nas zjawisk i poznać mocne i słabe strony charakteru - tak swoje jak i innych.  Zwolennicy astrologii uważają, że do astrologii i zrozumienia jej głębi trzeba dojrzeć. Nie jest to wiedza, którą można szybko "wchłonąć" i zrozumieć. Jest to nauka zbyt głęboka i rozwijająca się na różnych płaszczyznach, aby potraktować ją tak powierzchownie. Astrologia wedle jej zwolenników oddziałuje na wielu płaszczyznach: pozwala określić talent, predyspozycje zawodowe, stosunek do wartości materialnych, rodziny, małżeństwa. Właściwie, można powiedzieć, że astrologia jako nauka filozoficzna i metafizyczna nie ma granic. Jedyną granicą jaką można określić w astrologii jest brak jej zrozumienia, brak zrozumienia jej bogatej symboliki i umiejętności czytania jej przesłań. Oczywiście, jako ciągle rozwijająca się dziedzina wiedzy tradycyjnej, z każdym dniem przekracza ona granice, właściwie ograniczenia jej zrozumienia. Z każdym dniem przybywa poważnych miłośników astrologii i coraz to nowsze i bogatsze przesłania ze sobą niesie. Pojawiają się astronomowie i fizycy z nowymi możliwościami rozwoju astrologii z pozycji  i fizyków i związków astrologii z fizyką kwantową czy teoriami grawitacji. 

Ludzie powinni pamiętać, że astrologia zaczęła być potępiana przez Kościół katolicki od pierwszej połowy XVII wieku, gdy to z powodu nieudanej przepowiedni z 1628 roku papież Urban VIII (na zdjęciu) wydał bullę przeciw astrologii z powodów osobistych, gdyż przepowiednia tyczyła jego śmierci na 1631 rok i spowodowała konklawe. Inne przyczyny to zwalczanie przez Kościół poglądów Kopernika i Galileusza do czego papież Urban VIII wybitnie się przyczynił nawet wcześniej jako kardynał, a przecież zarówno Kopernik jak i Galileusz głosili swoje poglądy jako ówcześni astrolodzy. Nazwa astronomia weszła do użycia później, gdyż pod nazwą astrologia nie mogły być prowadzone naukowe badania sfery niebieskiej ani planet z powodu papieskiej bulli. Wcześniej była astrologia uznawana za matkę wszystkich nauk i za królową nauk, a dopiero później rolę tę przypisano astronomii. Urban VIII wydał też słynny dekret, w którym przewidziana była ekskomunika dla każdego katolika, któryby kichnął w kościele, ale wzniósł także letnią rezydencję papieską w Castel Gandolfo, w której do dziś wypoczywają Wikariusze Chrystusa. Na przełomie XIX i XX wieku astrologię zaczęli zwalczać materialistyczni dialektycy, a siłę złego wzmocniła ateistyczna Rewolucja Wielkiego Października i powstanie ZSRR. Jakiż jest sens zwalczania i negowania astrologii jeśli jest to czynione albo na fali papieskiej bulli z XVII wieku albo na fali marksistowskiego materializmu dialektycznego? Ale zawsze warto wiedzieć jakie ideologie i dlaczego zwalczają astrologię, a przecież nieudana przepowiednia śmierci Urbana VIII była tylko pretekstem, bo chodziło tak naprawdę o zwalczanie teorii Kopernika oraz odkryć Galileusza, które ją potwierdzały czyli o powstrzymanie postępu nauki przez ciemnogród. 

Horoskopy, które zachodnia astrologia produkuje, a które oparte są jedynie na pozycji Słońca w horoskopie są bezużyteczne i nie są prawdziwe mówią astrolodzy. Gazetowe "horoskopy" dla znaków zodiaku jedynie pokazują astrologię w krzywym zwierciadle, często robione są przez osoby nie mające pojęcia o metodologii astrologicznych analiz i prognoz. Nie mogą służyć za wartościowy przewodnik do poznania siebie głębiej, do poznania swojej przyszłości, ani do określenia jakości związku. W astrologii każda planeta ma swoją rolę, funkcję, którą pełni. Na przykład Księżyc odpowiada za nasze emocje i życie uczuciowe, Merkury za komunikację i umysł, Mars - działanie i energię. Każdy znak wpływa na to jak działa planeta. Każda planeta znajdująca się w Baranie będzie miała w sobie coś z aktywności tego znaku. Każda planeta w Rybach będzie wpływać na wyobraźnię. Na w pełni profesjonalny i wart uwagi horoskop składają się: planety, domy i aspekty. Słońce jest tylko maleńką częścią mapy nieba, której jesteś obrazem. 

Astrologia była bardzo popularna nie tylko w Starożytności i Średniowieczu, ale i również w dobie Odrodzenia. Tomasz z Akwinu, pozostając pod wpływem koncepcji astrologicznych uważał, że płeć, budowa ciała i charakter człowieka zależą od układu gwiazd. Władcy świeccy, czasami papieże mieli swych nadwornych astrologów, a astrologia wykładana była na uniwersytetach nawet w Bolonii, gdzie profesorem astrologii był m.in. Cecco d'Ascoli, w latach 1322-24. W Polsce centrum astrologii mieściło się w Krakowie, w Akademii Krakowskiej, gdzie od roku 1459 była jednym z głównych wykładanych przedmiotów. Do najsławniejszych astrologów uczelnianych należeli Wojciech z Brudzewa i Jan z Głogowa, którego prognostyki sławne były na całą Europę. Na przełomie XV i XVI wieku nasza czołowa placówka intelektualna miała już kilkunastu profesorów i docentów od „nauki astrologicznej". Już w roku 1505 bulla Sykstusa potępiała m.in. astrologię za stawianie horoskopów i przewidywanie przyszłości, ale nic nie wspominała o karaniu astrologów. Kiedy w roku 1570 Hieronim Cardanus, lekarz i matematyk, ale i papieski astrolog, sporządził horoskop Jezusa Chrystusa, znalazł się w tarapatach i wylądował na kilka miesięcy w inkwizycyjnym więzieniu pod zarzutem herezji. Papież Paweł V radził się jednak astrologów bojąc się o swoje życie, kiedy posąg Madonny w papieskiej rezydencji w Subiaco zaczął ronić krwawe łzy. Papież Urban VIII, astrofob, przygotował w bullę, w której pod karą śmierci i konfiskaty mienia, zabraniał sporządzania horoskopów, w szczególności przewidujących cudzą śmierć lub tyczących się jego i jego krewnych. Papież Urban VIII panicznie bał się zaćmień Słońca, które miały zwiastować jego śmierć, wedle astrologicznych przepowiedni, których do końca nie rozumiał. Takim to barwnym „Ojcem Świętym" był papież Urban VIII — papież Słońce Rzymu, który dopuścił do skazania Galilusza i potępienia heliocentryzmu w czambuł z całą astrologią. 

Astrologia - Podstawowe Teorie 


Warto wiedzieć, że nie istnieje jeden spójny system astrologiczny, ale bardziej zbiór zasad sporządzania i interpretowania danych z kosmogramu czyli stanu nieba na dany moment. Można wyróżnić pewne stałe cechy wielu jej odmian interpretacyjnych. W astrologii znaczenie mają wszystkie znane planety Układu Słonecznego oraz Słońce i Księżyc, znaczenia mają także tzw. domy, których jest dwanaście. Astrologia wedyjska rozpatruje tylko obiekty widzialne oraz dwa węzły księżycowe, które ogniskują wpływy niewidzialne. Nie uznaje się zatem w Indii planet poza Saturnem ani planetoid.


Każdy obiekt w określonym czasie znajduje się w jakimś znaku zodiaku. Dlatego horoskop każdego człowieka jest bardzo indywidualny i rzadko zdarza się, aby ktoś miał większość planet w jednym znaku. Każdą planetą włada jakiś znak lub kilka znaków, więc dana planeta najsilniej oddziałuje na człowieka, gdy znajduje się w takim znaku. Powszechnie przyjmuje się na zachodzie, że najważniejsze jest Słońce, niektórzy astrolodzy za najważniejszy uznają ascendent, który jest pierwszym domem i zmienia się codziennie co dwie godziny; pewne znaczenie ma także medium coeli. W Indii największy wpływ przypisuje się Księżycowi, który bada się najdokładniej. 

Do określenia horoskopu konkretnej osoby niezbędna jest data i dokładna godzina z minutami, a także miejsce urodzenia. Przykładowo, osoba, mająca Słońce w skorpionie, jeśli w tym znaku będzie znajdował się także rządzony przez skorpiona Pluton, będzie mogła zostać uznana za typowego przedstawiciela tego znaku; jeśli Pluton znajdzie się w innym znaku, pewne cechy skorpiona zostaną w ten sposób zniwelowane. Znaczna część astrologów nie przywiązuje wagi do małych planetek takich jak Pluton, inni dają im duże znaczenie. Najlepszymi prognostykami w praktyce są jednak astrolodzy analizujący głównie obiekty widzialne, ewentualnie Urana i Neptuna. 

W astrologii występują cztery żywioły, żywioł powtarza się zawsze co trzy znaki. Pierwszym żywiołem, gdyż od niego zaczyna się rok astrologiczny, jest ogień, do którego zalicza się po kolei znak barana, lwa i strzelca, później następuje żywioł ziemi, do którego zalicza się byka, pannę i koziorożca, następnie żywioł powietrza, do którego zalicza się bliźnięta, wagę i wodnika, potem żywioł wody, do którego zalicza się raka, skorpiona i ryby. 

Fragment z wykładu astrologa p. Wesołowskiego: 

"... przewaga znaków pewnej grupy (Ogień, Woda, Powietrze, Ziemia) już coś nam mówi o charakterze człowieka. Na przykład: Ogień daje ostrość intuicji, ale niecierpliwość i pośpiech. Przewaga znaków Powietrza daje spontaniczność, inteligencję, ale i pewną powierzchowność, bo przy złych aspektach nadmiar inteligencji będzie powodował lenistwo w pracy nad nią. Ziemia daje siłę koncentracji, ale bardzo dużą metodyczność i powolność sądzenia - w ten sposób dochodzi się do dobrych wniosków. Przy złych układach może to być nadmierne spowolnienie, a wręcz marudność. Znaki Wody dają dużą wyobraźnię, wrażliwość, bardzo głęboką intuicję - są najczęstsze u astrologów irracjonalnych, myślących symbolicznie, obrazowo, wręcz jasnowidzów. Jednocześnie dają duże wahania, wątpliwości, wrażliwość psychiki powodującą fluktuacje. Ludzie ci nie zawsze "równo" pracują. Znaki kardynalne mają pewną analogię ze znakami Ognia i powietrza, znaki zmienne z Wodą, a znaki stałe z Ziemią." 

ASTROLOGIA I ASTRONOMIA

Astronom lub astrofizyk to współcześnie naukowiec, którego obszarem badań jest astronomia lub astrofizyka. Mówi się, że astronomia powstała w starożytnym Babilonie dzięki perskim duchownym zaratusztriańskim, zwanym magami czyli astrologami. Ostatnie badania odkryć babilońskich wykazały, że obserwacje nieba były tam bardzo dokładne. Także Egipcjanie, Indusi i Chińczycy kładli duży nacisk na obserwacje nieba. Religijne interpretacje nieba, poprzez mityczne opowieści bogów, określało się mianem astrologii, a przed rokiem 1750 nie było różnicy między astronomią i astrologią. Nazwa astronomia zaczęła się pojawiać od połowy XVII wieku. Pierwsze stowarzyszenia astronomów powstały dopiero na przełomie XIX i XX wieku, także pod wpływem wyznawania materializmu naukowego. Pisanie o historii astronomi często nie uwzględnia faktu, że astronomia jest tak naprawdę córką astrologii i z niej się wyłoniła, a przyczyniła się do tego inkwizycja i potępienie dla używania wiedzy o ciałach niebieskich do opracowywania przepowiedni. W odróżnieniu od większości naukowców, astronomowie nie mogą bezpośrednio oddziaływać na ciała niebieskie, więc aby dokonywać odkryć – muszą się skupić na dokładnych obserwacjach. Astronomowie, w celach obserwacyjnych, używają teleskopów lub innego sprzętu obrazującego.
 
Mikołaj Kopernik - astronom
Mikołaj Kopernik nie był pierwszym wskazującym na prawidłową wiedzę o ruchach planet bo Arystarch z Samos był pierwszą osobą, która przedłożyła heliocentryczny model wszechświata w kręgu cyilizacji europejskiej. Perski astronom Nasir al-Din Tusi stworzył pierwszą wystawę całego systemu planetarnego, w płaskiej oraz sferycznej trygonometrii. Stworzył bardzo dokładne tabele ruchów planetarnych oraz nazwał czy raczej skatologował nazwy wielu gwiazd uzywanych w astrologii. Jego system był najbardziej zaawansowanym w tamtym okresie i był używany do momentu wprowadzenia heliocentrycznego modelu wszechświata. Określił wartość precesji równonocy równą 51' oraz przyczynił się do skonstruowania astrolabium. Astrolodzy Arabscy dokonali szeregu istotnych obliczeń, obserwacji, uściślając przy okazji dane prezentowane przez swych poprzedników. Ponadto w swych działaniach matematycznych jako pierwsi posługiwali się trygonometrią na tak szeroką i zaawansowaną skalę, a do współczesnej nauki przeszły niektóre odkryte i stworzone przez nich twierdzenia, np. para Tusiego. Również późniejsi astronomowie-astrolodzy, Kopernik, Kepler opierali się na założeniach i obserwacjach uczonych arabskich. Pierwsi astronomowie arabscy opierali się w swych dziełach jednocześnie na teoriach astronomów hinduskich i perskich...

Ptolemeusz - grecki astrolog

Krótka Historia Astrologii 


W starożytności nie występowało rozróżnienie pomiędzy astronomią a astrologią w dzisiejszym rozumieniu tych pojęć. Astrologia była wówczas wyżej ceniona jako nauka, astronomia była jedynie jej nauką pomocniczą. Mikołaj Kopernik we wstępie do swojego epokowego dzieła "O obrotach" pisze o "Nauce, którzy jedni zowią astrologią, inni astronomią, a wielu spośród starożytnych szczytem matematyki". Dopiero usunięcie w XVIII w. katedr astrologii na uniwersytetach (m.in. na UJ) zepchnęło ją do roli gazetowej pseudonauki. Dotąd była uważana często za ukoronowanie wszelkiej wiedzy, w swej istocie za Królową Nauk.

Astrologii używano przede wszystkim do prognozowania pogody oraz wyznaczania szczęśliwych dni. Większe przepowiednie, jeśli były trafne, przynosiły sławę i bogactwo. Nietrafione niejednokrotnie kończyły się śmiercią astrologa, a już szczególnie w Chinach. Stąd niektórzy astrolodzy dbali o to by były dostatecznie niejasne i pozostawiające jak największą możliwość interpretacji. Pierwotnie uważano, że ciała niebieskie reprezentują na niebie władców ziemskich. W pierwszym tysiącleciu przed n.e. ugruntował się pogląd związany z wróżbiarstwem, że indywidualne losy władców mogą być odczytane z położenia ciał niebieskich. Powstał także zodiak jako zwierzyniec niebieski w jego dzisiejszym rozumieniu. 

W Indiach astrologia odgrywała i nadal odgrywa bardzo dużą rolę. Legendarne źródła astrologii indyjskiej sięgają, według jej zwolenników, 3000 lat p.n.e. Starożytni mędrcy mieli wówczas sformułować zasady obliczania i interpretowania horoskopów. I  chociaż takie datowanie jest nieprawdopodobne z punktu widzenia historyków, to faktycznie przekazy świadczące o stawianiu horoskopów indywidualnych są w Indiach dużo wcześniejsze niż w Mezopotamii i Grecji. Już w tekstach datowanych na około 900 rok p.n.e. można znaleźć fragmenty mówiące o wpływie gwiazd na ludzki los. W okresie wpływów hellenistycznych, które rozpoczęły wyprawy Aleksandra Wielkiego, astrologia indyjska znalazła się w zasięgu oddziaływań kultury greckiej i przyjęła wiele z zasad astrologii zachodniej, nie tracąc jednak swojego odrębnego charakteru. 

Na astrologię indyjską wywierała także wpływ astrologia chińska, co w sumie zaowocowało powstaniem niezwykle skomplikowanego systemu, a właściwie trzech systemów astrologicznych praktykowanych we współczesnych Indiach. Nazywano je od imion ich legendarnych twórców. Najważniejszy z nich, Parasara, miał żyć około 3000 lat p.n.e. i to właśnie na jego autorytecie opiera się prawie cała późniejsza literatura astrologiczna Indii. Żyjący w IV w n.e. Warahamihira był autorem najstarszego znanego kanonu podręczników astrologicznych tej szkoły. Zebrał w nich całą ówczesną wiedzę astronomiczną i astrologiczną. Pozostałe dwa systemy to Dżaimini, który jest już praktycznie prawie nie używany oraz Tadżaka, który jest metodą przewidywania wydarzeń na dany rok. 

Hinduski astrolog z początku XX w. B. Suryanarain Rao, w astrologicznym miesięczniku z marca 1914 roku, przewidział wybuch wojny światowej na sierpień tego samego roku, dodając, że zacznie się ona w Europie, a bezpośrednią przyczyna będzie zamordowanie księcia. Inny hinduski astrolog na swoim koncie miał wiele trafnych przepowiedni, miedzy innymi przewidział wybuch drugiej wojny światowej, niemiecką inwazję na Związek Radziecki, zamordowanie Gandhiego, chińską inwazję na Indie. Indie są obecnie jedynym krajem, gdzie astrologia jest akceptowana niemal przez wszystkich. O wielkości oddziaływania społecznego może świadczyć fakt, że w Indiach niemalże, każda wioska ma swojego astrologa, którym jest profesjonalista zawdzięczający temu zajęciu utrzymanie. Zakres obowiązków takiego astrologa jest nieporównywalnie większy niż w innych kulturach. Do jego zadań oprócz stawiania horoskopów nowo narodzonym dzieciom należy również porównywanie indywidualnych horoskopów w celu wskazania partnerów do harmonijnego związku małżeńskiego, którego termin zawarcia także jest określany przez astrologa. Ważności owego eksperta nie sposób przeceniać. Żadna  uroczystość rodzinna nie odbędzie się bez tego typu konsultacji. Na wysoki status astrologii w Indiach może wskazywać uznanie jej, nawet przez warstwy wykształcone, za pełnoprawną dziedzinę nauki. Almanachy astrologiczne opracowywane corocznie przez wysokiej klasy uczonych astronomów-astrologów, których w całych Indiach jest tylko kilkunastu, należą do publikacji o najwyższym nakładzie. 

W Mezopotamii Sumerowie około 2-ego tysiąclecia przed n.e., bazując na obserwacjach astronomicznych, stworzyli świątynię schodkową wykorzystując budowlę wieżową zikkurat (zigurat) w Ur (Uruk). Jej siedem kondygnacji symbolizowało 7 (liczba magiczna) wówczas znanych ciał niebieskich, wędrujących na tle tak zwanych gwiazd stałych. Są to: Księżyc, Słońce, Wenus, Merkury, Mars, Jowisz i Saturn. Taka świątynia miała umożliwiać kapłanom kontakt z siłami nadprzyrodzonymi, z duchami planet. Gwiazdozbiory zostały wyodrębnione i nazwane, niebo podzielono na trzy sfery, był znany syderalny Księżycowy pas zodiakalny. Wierzono, że ruch ciał niebieskich odbywa się pod wpływem bóstw. Prognozy astrologiczne dotyczyły królów, władców, a więc były związane z losami narodów. 
Określenie Chaldejczyk w odniesieniu do Babilończyków stało się synonimem astrologa.
W Egipcie - od 2778 roku przed n.e. posługiwano się kalendarzem najdokładniejszym w starożytności. Rozpoznano rzekome powiązanie spodziewanego przyboru Nilu ze wschodem gwiazdy Syriusz. Wiele prognoz politycznych starano się wyprowadzić z położenia tej gwiazdy.

Od Chaldejczyków skomplikowana wiedza astrologiczna dotarła do kapłanów Thota, który był uważany za bóstwo Księżyca. Powstał wtedy zodiak egipski.
W Ameryce - Aztekowie i Majowie stworzyli 260-dniowy kalendarz księżycowy służący do obliczania terminów świąt religijnych. Rozplanowanie miasta Cuzco wykazuje pewne związki z pasem zodiakalnym.

W Chinach - państwie środka - cesarz był czczony jako przedstawiciel nieba. Astrologia chińska stworzyła 28-dniowy kalendarz księżycowy oraz wyodrębniła pas zodiakalny. Chińscy astrolodzy obserwowali już przed n.e. kometę Halleya, a od 28 roku p.n.e. plamy na Słońcu. Powstał wtedy zodiak chiński.

W Indiach - w trzecim tysiącleciu p.n.e. czyli ponad 5 tysięcy lat temu miała miejsce bitwa na polu Kurukszetra, którą opisuje Mahabharata. Już w tym czasie w zaawansowanym stopniu powszechne były rytuały religijne związane ściśle z pozycją planet w Zodiaku. Pisma te zawierają także opisy powiązań obserwacji astronomicznych z systemem filozoficznym i obrzędami religijnymi, w tym również z reinkarnacją. Astrologia wedyjska, zwana w języku hinduskim dźjotisz, była uważana za najwyższy stopień wiedzy naukowej i filozoficznej. Kanony dźjotisz mówią o tym, że Wisznu wcielił się w każdą z planet aby nagrodzić lub ukarać ludzi żyjących we wszechświecie za ich pobożne lub grzeszne czynności, czyli zgodnie z ich karmą. W przeciwieństwie do astrologii zachodniej, która jest oparta na tropikalnym zodiaku, wedyjski system astrologiczny (jyotish, czytaj: dźjotisz) bierze pod uwagę głównie gwiezdną (rzeczywistą) pozycję grahas (planet). Różnica w wartości położenia planet w tych dwóch odniesieniach do Zodiaku to Ayanamsa, spowodowana jest precesją, zmianą położenia osi Ziemi w ruchu obrotowym. W Indiach większą rolę przypisuje się położeniu Księżyca w Nakszatrach, niż Słońca w znakach Zodiaku. Nakszatry to zodiakalne znaki księżycowe i jest ich 27, traktowane są jako żony księżyca. 

W Europie - około 2000 p.n.e powszechnie znana potężna budowla megalityczna (kromlech) Stonehenge była prawdopodobnie miejscem kultu, związanym z obserwacjami ciał niebieskich, przede wszystkim Słońca i Księżyca. Powstał zodiak celtycki. W Starożytnej Grecji dopiero Simplikios wprowadził rozróżnienie pomiędzy astrologią ('dawniejszą'), a astronomią. Grecy przejęli od Babilończyków pojęcie planet, jednak Słońce traktowali jako najważniejsze. Po włączeniu Grecji do cesarstwa rzymskiego astrologia znajduje odbicie w alchemii, gnozie, manicheizmie.

Chrześcijaństwo - opierając się na Biblii generalnie potępiało wszelkie wróżbiarstwo, w tym przekonania Chaldejczyków i astrologię. Tertulian (Tertullianus) ostrzega przed astrologią. Astrologia jednak była wykładana na uniwersytetach jako najważniejsza dziedzina wiedzy naukowej. Z okresu średniowiecza zachowały się nieliczne księgi astrologiczne, na przykład rękopis nr 3731 z roku 1431 z kolekcji Harleian - jest to zbiór rękopisów w Muzeum Brytyjskim zgromadzony przez Roberta Harleya i jego syna Edwarda w początku XVIII wieku. 

O ile  większość ojców Kościoła takich jak Augustyn i Laktancjusz potępiali astrologię widząc w niej przejaw czarnej magii i kontaktowania się z demonami to Orygenes uważał, że umiejętność czytania z gwiazd mogą posiadać tylko czyste dusze jako, że język gwiazd jest językiem Boga przez który objawia swoją wolę. Za filozoficznymi i teologicznymi ustaleniami szły wymierzone przeciwko astrologii akty prawne, o charakterze religijnym (synod w Leodycei) i świeckim (edykt cesarza Justyniana), które nie były jednak konsekwentnie przestrzegane. Np. zakaz stosowania astrologii nie przeszkadzał zamówić cesarzowi Konstantemu horoskopu dla zakładanego właśnie Konstantynopola. Jednakże ogólna atmosfera nie sprzyjała w tym okresie astrologii, której rozwój został poważnie zahamowany i w zasadzie ograniczał się tylko do rozważań neoplatończyków (Plotyn w III w. i Proklus w V w.). W zasadzie można nawet mówić o prawie całkowitym zaniku astrologii na terenach Europy Zachodniej. Odrodzenie popularności i szacunku dla astrologii nastąpiło dopiero w VII lub VIII wieku w Bizancjum. Zyskała ona wówczas status dyscypliny naukowej, a jej katedrę powierzono Leonowi  Filozofowi. Towarzyszył temu rozwój astrologii arabskiej, która parę wieków później zaczęła poprzez Bizancjum przenikać do Europy, w której Arabowie zostali uznani za najwybitniejszych znawców niektórych dziedzin astrologii. 

We wczesnym średniowieczu kwestie dotyczące astrologii prawie w ogóle nie pojawiały się w piśmiennictwie. Stopniowo jednak astrologia zaczęła rozpowszechniać się na dworach władców świeckich i duchowych, a już w XII i XIII wieku królowała nad innymi, słabo jeszcze rozwiniętymi naukami. Według ówczesnych poglądów astrologia w sposób uniwersalny porządkowała fakty naukowe. Jej język nabrał interdyscyplinarnego charakteru umożliwiając poruszanie się po wielu dyscyplinach ówczesnej wiedzy - od alchemii i magii do medycyny i mineralogii. W późnym średniowieczu astrologia rozwijała się i królowała na uniwersytetach. Aż do XIV wieku nie pojawiła się żadna systematyczna krytyka. Wtedy to paryski biskup Mikołaj z Oresme zebrał i usystematyzował wiele starożytnych argumentów przeciw astrologii, do których dodał też nowe argumenty. I chociaż Mikołaj z Orseme nie był jedynym krytykiem astrologii w tym okresie, to zapoczątkował szereg wystąpień przeciwko tej dyscyplinie w następnych wiekach. Wystąpienia te nie miały jednak wpływu na rosnącą popularność astrologii w epoce renesansu. Odrodzenie pewnych wątków antycznych i wynalazek druku przyczyniły się do burzliwego rozwoju astrologii.

Bulla papieża Jana XXII z 1326 roku (Super illius specula) i rozporządzenia królewskie gdzie w Kastylii w roku 1414 państwo wydało przepis skazujący na śmierć magów, wróżbitów i astrologów stała się silnym przyczynkiem do późniejszego zwalczania astrologów takich jak Mikołaj Kopernik czy Galileusz. Po roku 1576 Officium Inkwizycji, wychodząc z założenia, iż wiara w astrologię kłóci się z wiarą w wolną wolę człowieka, a na takim stanowisku zresztą stoi Kościół katolicki do dziś,  wprowadziła książki astrologiczne na indeks ksiąg zakazanych, ale uważano jednak, by nie zabronić używania książek mówiących o zastosowaniu nauki o gwiazdach w rolnictwie, medycynie czy nawigacji. Usiłowano również nakłonić uniwersytet w Salamance do likwidacji wykładów astrologicznych. Zabiegi te zbiegły się w czasie z bullą papieża Sykstusa V Coeli et Terrae, potępiającą oprócz astrologii także wróżbiarstwo i inne praktyki magiczne. Od XVII wieku kiedy to Urban VIII zaatakował astrologię, rozwój astrologii ulega znacznemu zahamowaniu a nawet uwstecznieniu. Ostatnim wielkim dziełem w tej dziedzinie była Astrologia Gallica(1661) nadwornego astronoma Ludwika XIII i profesora Sorbony – Morina de Villefranche’a. Od tego czasu datuje się wyraźny spadek popularności poważnej, naukowej astrologii, tak jak to wcześniej praktykowano. Jedynie w Wielkiej Brytanii zainteresowanie astrologią utrzymywało się na względnie wysokim poziomie i przetrwało nawet cały XIX wiek. Świadczyło o tym wznawianie podręczników astrologii, wydawanie nowych książek i broszur, często o tematyce astrologicznej i okultystycznej. 

W renesansie nastąpił ponowny rozwój astrologii jako kontynuacja tradycji hellenistycznych. Wielcy astronomowie często zajmowali się astrologią (Kopernik, Johann Muller znany bardziej pod łacińskim pseudonimem jako Regiomontanus, Tycho de Brahe, Galileusz, Johannes Kepler), uważali jednak wróżbiarstwo za działalność niegodną astronoma. Tycho de Brache był wziętym astrologiem i stawiał horoskopy m.in. duńskiej rodzinie królewskiej i cesarzowi Rudolfowi II. Galileusz także był praktykującym astrologiem, jednakże na tym polu przytrafiła mu się spektakularna porażka, gdyż przepowiedział długie i szczęśliwe życie swojemu patronowi, księciu Toskanii, który umarł w dwa tygodnie później. Kepler był bardzo zainteresowany odrodzeniem symbolicznej astrologii opartej na tradycjach pitagorejskich i szukał empirycznego potwierdzenia harmonii sfer. Aż do XIX wieku astrologia zachowuje swe znaczenie w najwyższych warstwach społecznych, a największy okres jej dyskredytacji nastaje wraz Wielką Rewolucją Październikową i powstaniem ateistycznego ZSRR. Astrologia nazywana jest czasem "wiedzą królewską". Królewskość jej bierze się jednak nie tyle z wyższości nad innymi dziedzinami, lecz z historycznych zaszłości. Od początku bowiem nielicznych wykształconych astrologów można było znaleźć tylko na dworach królów i władców, gdzie pełnili funkcję doradców oraz co ważniejsze ustalali terminy kalendarza. Niektóre symbole masońskie odwołują się do astrologii. Bardzo ważną rolę astrologia odgrywa w antropozofii Rudolfa Steinera, który uważał astrologię za naukę. Astrologię cenił także Carl Gustav Jung dla badań nad psychiką człowieka. 

Druga wojna światowa nie była okresem sprzyjającym astrologii w Niemczech. Adolf Hitler, choć sam utrzymywał „nadwornego” astrologa, ograniczył poważnie nakład czasopism specjalistycznych o astrologii. Po pewnym czasie wszelka literatura dotycząca astrologii została zakazana a wielu astrologów zostało aresztowanych i osadzonych w faszystowskich obozach koncentracyjnych jako element pasożytniczy nieprzydatny dla narodowego socjalizmu. Astrologia bywała jednak wykorzystywana w propagandzie dla pospólstwa przez III Rzeszę.

Astrologia Współczesna 


Rozpowszechnienie horoskopów w mass mediach, a zwłaszcza w popularnych tygodnikach jest znaczące, ale sami astrologowie bardzo krytykują gazetowe horoskopy, gdyż w swej istocie przepowiednie nie tyczą znaków, a losów konkretnych ludzi na podstawie analizy planet i gwiazd z ich urodzenia. Wpływa ona często na politykę, a z rad astrologów korzystali m.in. Adolf Hitler, Mussolini, Stalin, Bierut i Ronald Reagan. Z drugiej jednak strony, astrologia jest od dwustu lat na Zachodzie uznawana za pseudonaukę i z tego tytułu podlega marginalizacji w oficjalnym życiu publicznym, ale jest wykorzystywana jako rodzaj zabawy towarzyskiej czy pomocy psychologicznej, doradczej. Współcześni astrolodzy w mniejszym stopniu zajmują się prognozowaniem wydarzeń, a większy nacisk kładą na analizę osobowości, jako pewnego rodzaju doradcy życiowi. 

Astrologia, jako nauka w kategoriach współczesnych nie podlega zasadom falsyfikowalności jest uważana za pseudonaukę, chociaż tak naprawdę nie wiadomo czy wielotysiącletnie doświadczenia pokoleń astrologów można wywalić do śmietnika nauki tylko dlatego, że nauka ma jeszcze sama problemy ze stwierdzeniem ile wymiarowy jest Wszechświat i czy np. płaska przestrzeń 5 i 6 wymiaru w opisie Heima wpływa na materię czy też nie. W odniesieniu do astrologii można powiedzieć, że a priori przyjęto, że planety i gwiazdy nie mają wpływu na człowieka ani życie na ziemi, a potem dopiero odkryto grawitację oraz setki cząsteczek, promieniowań, które nie tylko wpływają na Ziemię ale i na wszystko co żyje. Dziś można naukowo powiedzieć, że wpływ Słońca i jego promieniowania na Ziemię i wszystko co żyje jest o wiele większy niż się to wydawało naukowcom w XVIII wieku którzy zanegowali astrologię jako naukę. 

W latach 60-tych naukowcy z NASA odkryli, że planety będące w koniunkcji lub opozycji do Słońca wzmacniają siłę burz magnetycznych, ale to tylko jeden z wielu przyczynków. Jednak sam fakt, iż wyrzucane z takich burz wysokoenergetyczne cząsteczki mogą wpływać na fizjologię oraz system nerwowy istot żywych, nie uwiarygadnia do końca jakichkolwiek obserwacji astrologicznych, zwłaszcza opierających się na dacie urodzin danej osoby. Takich czynników trzeba by odkryć znacznie więcej, a jak wiadomo nauka nie ma wypracowanych metod badawczych dla zjawisk opierających się na koincydencji wieli czynników, psychologia zresztą też i dlatego dopiero nie dawno stała się oficjalnie nauką. Wiadomo, że oddziaływania grawitacyjne są bardzo słabe, ale wpływ grawitacji Marsa, gdy jest najbliżej ziemi jest dużo większy niż gdy jest w opozycji po przeciwnej do Ziemi stronie słońca. I to są czynniki realne nad którymi dla badania astrologii muszą się zastanowić fizycy i astronomowie na poważnie. Jeśli masa Jowisza zakrzywia trochę czasoprzestrzeń, a jak wiadomo zakrzywia, to możemy czuć się inaczej, gdy Jowisz jest od Ziemi daleko i inaczej, gdy jest blisko, a nawet przewidywać różnice w samopoczuciu, gdy się oddala i gdy się przybliża. Można powiedzieć, że są to niuanse i przypuszczenia, ale nie ma żadnego dowodu na to, że można je na pewno zignorować i wykluczyć. 

Dnia 20 marca, głównie w Stanach Zjednoczonych, obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Astrologii. Data ta związana jest z wejściem Słońca do znaku Barana, co w astrologii jest uważane za początek nowego roku. Hinduscy astrologowie obchodzą pierwszy dzień wiosny około 13 kwietnia, bo wtedy jest wejście Słonca w gwiazdozbiór Barana. Zarówno astrolodzy jak astro-masażyści sugerują zależność pomiędzy znakiem zodiaku danego człowieka, a jego strefami cielesnymi i erogennymi:
  • Baran: głowa czyli uszy usta, włosy i powieki
  • Byk: szyja i gardło
  • Bliźnięta: ramiona i dłonie
  • Rak: piersi
  • Lew: kręgosłup i plecy
  • Panna: brzuch
  • Waga: plecy i pośladki
  • Skorpion: genitalia
  • Strzelec: biodra i uda.
  • Koziorożec: kolana.
  • Wodnik: łydki i kostki
  • Ryby: stopy

Istnieją 3 Jakości Znaków: kardynalne, stałe, zmienne. 

Do znaków kardynalnych zaliczamy:
  • Baran (ogień), Rak (woda), Waga (powietrze) i Koziorożec (ziemia)
Do znaków stałych zaliczamy:
  • Byk (ziemia), Lew (ogień), Skorpion (woda) i Wodnik (powietrze)
Do znaków zmiennych zaliczamy:
  • Bliźnięta (powietrze), Panna (ziemia), Strzelec (ogień) i Ryby (woda)
Znaki kardynalne:
  • inicjatywa
  • działalność
(+) inicjują działania, aktywne, płomienne, entuzjastyczne, niezależne, inteligentne, bystre, pomysłowe, nienasycone, ambitne, spontaniczne, szukają wyzwań

(-) nie kończą tego, co zaczęli, działają pośpiesznie, nierozważnie, despotyczni

Znaki stałe: 
  • stałość
(+) zdolność koncentracji, zdecydowanie, stałość, przezorność, niechęć do zmian, chęć zachowania tego, co już się osiągnęło / posiada, gromadzenie dóbr, dociekliwość, doskonała pamięć, działa powoli, ale skutecznie, zdeterminowane, latwość koncentracji, stanowcze, zdecydowane, przenikliwy umysł, świetna pamięć

(-) uparte, egoistyczne, dbające o własne interesy

Znaki zmienne: 
  • przystosowanie się
(+) zmienność, zdolność przystosowania się, wszechstronność, intuicja, zdolność współczucia innym, chęć niesienia bezinteresownej pomocy, altruizm, plastyczne umysłowo, zmienne, subtelne, współczujące, kierujące się intuicją, pomysłowe, elastyczne

(-) zwodnicze, sprytne, podstępne, kapryśne, chorągiewki na wietrze. 

Główne Działy Astrologii


Astrologia urodzeniowa, natalna - zajmuje się badaniem i interpretacją horoskopu osoby, wykreślonego na moment i miejsce urodzenia (radix, natywnik). Należą tu także analizy astrologii porównawczej (synastria), kiedy to badamy horokopy dwóch osób połączonych we wzajemnej relacji (m.in. związki miłosne, relacje w pracy itd).

Astrologia horalna (pytaniowa, godzinowa) zajmuje się próbą odpowiedzi na zadane astrologowi pytanie, np. czy otrzymam tę pracę?, jak będzie przebiegała współpraca? Horoskop rysujemy i badamy biorąc po uwagę pod uwagę datę i miejsce, kiedy astrolog usłyszał, zrozumiał pytanie. Horoskop horalny jest formą wróżenia - odpowiada na pytania czy?, co?, kto?, gdzie?, jak? 

Astrologia elekcyjna (wyboru) jest wyznaczaniem odpowiedniego momentu do przedsięwzięcia określonego działania, np. w jakim dniu ma się odbyć ceremonia ślubna?, kiedy rozpocząć działalność gospodarczą?, kiedy dokonać transakcji, aby przebiegła sprawnie i bezpiecznie? Horoskop elekcyjny poszukuje odpowiedzi na pytanie kiedy to zrobić? 

Astrologia mundalna (światowa, polityczna) zajmuje się zdarzeniami mającymi wpływ na ludzi, w szczególności: losami narodów, krajów, ich przywódców, autorytetów, polityką, biznesem, organizacjami, firmami, a także katastrofami naturalnymi i technicznymi. 

Astrologia medyczna - dział astrologii zajmujący się prognozowaniem stanów chorobowych człowieka na podstawie kosmogramu i dynamicznie go zmieniających progresji i tranzytów; w starożytności znajomość astrologii dla lekarza był obowiązkowa ("Lekarz, który nie zna astrologii, nie może nazywać się lekarzem" - Hipokrates); obecnie z powodu braku badań podstawowych i ignorowania jej przez lekarzy przeżywa ciężkie chwile. 

Podstawowe Pojęcia Astrologii


Astrologia jak każda dziedzina posiada specyficzną terminologię, której trzeba się wyuczyć, aby móc rozumieć teksty astrologiczne oraz często wykładnię tradycyjnych astrologów. 

Ascendent - punkt przecięcia ekliptyki i horyzontu we wschodniej części nieba; punkt przeciwny, w zachodniej części nieba nazywa się descendentem.

Aspekt - różnica odległości kątowych planet na wybranej płaszczyźnie odniesienia w długości lub szerokości między dwiema planetami lub innymi punktami horoskopu, przy czym powszechnie stosuje się jedynie aspekty w długości ekliptycznej; znaczenie astrologiczne posiadają tylko niektóre z tych kątów o konkretnych wartościach; tradycyjne aspekty astrologiczne w długości ekliptycznej to: koniunkcja 0°, konfinis 30°, sekstyl 60°, kwadratura 90°, trygon 120 °, kwinkunks 150° i opozycja 180°; inne odleglości kątowe ekliptyczne są stosowane bardzo rzadko. Aspekty w deklinacji - patrz: paralela i kontrparalela.

Astrologia - dziedzina wiedzy zajmująca się całokształtem oddziaływań kosmosu na wszelkie procesy na Ziemi.

Astrologia elekcyjna (wyborcza) - dział astrologii zajmujący się określaniem najlepszego czasu i miejsca na rozpoczęcie jakiegoś przedsięwzięcia.

Astrologia horalna (godzinowa) - dział magii, który przy pomocy elementów astrologii wykorzystanych jako element dywinacyjny stara się znaleźć odpowiedź na pytanie (konkretnie na podstawie horoskopu postawionego na czas i miejsce zadania pytania).

Astrologia mundalna (polityczna) - dział astrologii badający zależność cech i losów większych grup ludzi od układów planet i horoskopów ważnych dla tej zbiorowości.

Astrologia natalna (urodzeniowa) - dział astrologii zajmujący się opisem osobowości i prognozowaniem przyszłego rozwoju człowieka na podstawie jego horoskopu.

Astrologia synastryczna (porównawcza) - dział astrologii zajmujący się stosunkami międzyludzkimi w świetle zależności łączących kosmogramy dwojga i więcej ludzi.

Astrologia medyczna - dział astrologii zajmujący się prognozowaniem stanów chorobowych człowieka na podstawie kosmogramu i dynamicznie go zmieniających progresji i tranzytów; w starożytności znajomość astrologii dla lekarza był obowiązkowa ("Lekarz, który nie zna astrologii, nie może nazywać się lekarzem" - Hipokrates); obecnie z powodu braku badań podstawowych i ignorowania jej przez lekarzy przeżywa ciężkie chwile.

Astrometeorologia - dział astrologii zajmujący się określaniem zmian pogody na podstawie konfiguracji planetarnych; ze względu na olbrzymią złożoność globalnych procesów pogodowych i klimatotwórczych prognozy tego działu dość często mijają się jeszcze ze stanem faktycznym.

Biegunowość - odwieczny, dualistyczny podział świata na elementy pozytywne i negatywne; w astrologii podział ten przejawia się w klasyfikacji znaków Zodiaku (Baran jest pozytywny, Byk negatywny, itd.), podział ten generuje podział na żywioły: znaki Ognia i Powietrza sa pozytywne (dodatnie w potencjale, męskie), a znaki Wody i Ziemi są negatywne (ujemne w potencjale, żeńskie).

Czas Greenwich (Greenwich Mean Time, GMT) - czas miejscowy południka 0°, na którym leży obserwatorium Greenwich; tym czasem operują wszystkie efemerydy astronomiczne i astrologiczne (lub czasem efemeryd różnym od niego o kilka sekund).

Czas gwiazdowy - czas mierzony według pozornego ruchu sfery niebieskiej; doba gwiazdowa to okres między dwoma górowaniami tego samego punktu na sferze niebieskiej i jest krótsza o 3 minuty i 57 sekund od doby słonecznej.

Czas letni - ustawowo wprowadzany czas różniący się o 1 godzinę od czasu strefowego w danym państwie; niekiedy stosuje się też podwójny czas letni, przy którym różnica ta wynosi 2 godziny.

Czas słoneczny - czas mierzony według pozornego ruchu Słońca, zegar słoneczny pokazuje prawdziwy czas słoneczny, którego długość zmienia się nieznacznie w różnych porach roku; czas używany na co dzień jest średnim czasem słonecznym.

Czas strefowy - czas miejscowy dla południków 0° (zerowa), 15° (pierwsza), 30° (druga) itd. od Greenwich, różniący się o godzinę od poprzedniej i następnej strefy czasowej; Polska i większa część Europy używa czasu środkowoeuropejskiego, który jest czasem miejscowym południka 15° na wschód od Greenwich, czyli różni się o 1 godzinę od czasu Greenwich; strefy czasowe sa mierzone w kierunku na wschód od Greenwich.

Czas urzędowy - oficjalny czas używany w danym państwie.

Deklinacja - odległość kątowa danego punktu na niebie mierzona od równika niebieskiego w płaszczyźnie prostopadłej do niego.

Detryment - pozycja planety w znaku przeciwnym do własnego.

Długość ekliptyczna - odległość kątowa danego punktu na niebie mierzona od punktu Barana wzdłuż ekliptyki; podstawowa współrzędna w obliczeniach astrologicznych, gdzie wykorzystuje się prawdziwy punkt Barana (policzony na epokę daty). 

Długość geograficzna - odległość kątowa danego punktu na Ziemi mierzona od Greenwich wzdłuż równika lub równoleżnika.

Domy kosmogramu - patrz: sektory kosmogramu.

Dyrekcja - technika astrologiczna, w której planety są przemieszczane o pewne arbitralnie wybrane odległości kątowe, nie mające najczęściej związku z ich faktycznym ruchem. W przeszlości określenia dyrekcja i progresja byly często stosowane wymiennie, obecnie jednak przyjęło się ścisłe rozróżnienie - dyrekcje to ruchy fikcyjne, progresje odpowiadają przemieszczeniom rzeczywistym.

Egzaltacja - pozycja planety w znakua, a tradycyjnie w konkretnym stopniu tego znaku, w którym jej pozytywne oddziaływanie jest wzmożone.

Ekliptyka - koło wielkie wyznaczone przez roczną drogę Słońca widzianą z Ziemi.

Fazy Zodiaku - podział kosmogramu związany z rocznym ruchem Ziemi dookoła Słońca; droga ta jest dzielona na 12 równych odcinków, z których każdy jest nazywany znakiem Zodiaku.

Gwiazdy stałe - tradycyjna nazwa obejmująca wszystkie widoczne gwiazdy; w astrologii, poza wróżbiartswem astrologicznym, gwiazd stałych nie stosuje się. Astrologia arabska oraz indyjska kładą duży nacisk na analizowanie pozycji gwiazd w horoskopie. Wszystkie gwiazdy mające arabskie nazwy własne były używane w stawianiu hioroskopów. 

Horoskop - patrz: kosmogram

Horyzont - koło wielkie w płaszczyźnie prostopadłej do obserwatora, czyli do linii zenit-nadir.

Ingres - wejście planety (obiektu) w znak Zodiaku.

Jakości - podział znaków zodiaku na trzy elementy: kardynalne, stałe, zmienne, będące fazami rozwoju każdej z czterech pór roku. 

Koło wielkie - koło na sferze niebieskiej, którego środek stanowi umowny środek Ziemi.

Kosmoekologia (ew. kosmobiologia) - patrz: astrologia.

Kosmogram (horoskop) - mapa opisująca położenie ciał niebieskich względem Ziemi i konkretnego miejsca urodzenia w danym momencie. Obecnie stosowana konwencja dwuwymiarowa jest uproszczonym przedstawieniem tego stanu. Wnioski wysnuwane na tej podstawie dotyczące charakteru danego wydarzenia (np. urodzonego w tym czasie i miejscu człowieka) lub jego dalszego rozwoju określa się mianem interpretacji horoskopu. Błędem jest nazywanie horoskopem ogólnej charakterystyki osób urodzonych ze Słońcem w danym znaku zodiaku czy przepowiedni zamieszczanych w kącikach astrologicznych czasopism. Postawić horoskop to obliczyć i wykreślić wspomnianą wyżej mapę lub jej uproszczone przedstawienie.

Krawędź sektora - linia (lub płaszczyzna) pomiędzy sektorami (domami) jest linią terminatora oddzielającą dwa obszary o różnych stanach (potencjałach) energetycznych, fizycznie jednak nie istniejącą. Jest tym samym typem obiektu jak linia pomiędzy dniem a nocą lub granicą pomiędzy państwami na mapie.

Medium Coeli (MC) - punkt ekliptyki wynikający z bieżącej odległości południka miejscowego, w płaszczyźnie równika, od 0° Barana (dokładniej, punkt wspólny ekliptyki i południka miejscowego). Dla półkuli północnej leży on zawsze na południu, natomiast dla półkuli południowej na północy. Punkt przeciwny do niego to Imum Coeli; punkty te nie są identyczne z zenitem i nadirem, jak się niekiedy błędnie podaje.

Midpunkt (midpoint) - punkt na ekliptyce będący połową odległości między dwoma innymi punktami (np. pomiędzy dwiema planetami).

Nadir - punkt nieba znajdujący się dokładnie pod danym miejscem na Ziemi (niewidoczny); punkt przeciwległy do zenitu.

Orb - maksymalne dopuszczalne odchylenie od wzorcowego kata aspektu, inaczej zasięg aspektu. Innymi słowy jest to zakres, w jakim dany aspekt działa, mimo braku całkowitej dokładności; zależy od rodzaju aspektu i od tworzących go planet; z reguły w większości szkół astrologicznych nie przekracza 10°.

Paralela i kontrparalela - są aspektami mierzonymi w deklinacji (0° różnicy po tej samej lub przeciwnych stronach równika niebieskiego); przypisuje się im znaczenie słabej koniunkcji. Nie stosuje się aspektu w szerokości ekliptycznej, ponieważ planety przebywając w pobliżu ekliptyki prawie zawsze tworzą jeden lub drugi aspekt. 

Planeta - w sensie astrologicznym pojęcie to obejmuje również Księżyc i Słońce, a w astrologii hinduskiej także węzły księżycowe. Oznacza obiekty poruszające się względem gwiazd stałych na niebie. 

Placidus (1603 - 1668) - na zamówienie papieża Grzegorza VIII opublikował tablice domów według systemu Maginusa. Rzecz działa się po słynnych wydarzeniach roku 1631, kiedy to ambitny astrolog sporządził równie chybioną, co szeroko rozkolportowaną przepowiednię o śmierci papieża Urbana VIII. Spowodowała ona zebranie się konklawe w celu obioru nowego papieża, mimo że dotychczasowy cieszył się jak najlepszym zdrowiem. W odpowiedzi rozwścieczony papież Urban VIII (1568-1644) wydał pierwszą bullę potępiającą astrologię, co zapoczątkowało trwającą nieprzerwanie do dzisiaj bezpardonową wojnę Kościoła Katolickiego przeciwko astrologii, a efektem ubocznym było m.in. relegowanie astrologii z uniwersytetów. Warto zapamiętać zatem z jakiego powodu astrologia - królowa nauk - stała się rzekomą pseudonauką i dla kogo ciągle takową pozostaje. Kopernik i Galileusz w owych czasach także byli astrologami, a nazwa astronomia powstała jako dyscyplina odżegnująca się od wróżebnych zadań astrologii. System ten został stworzony w celu dostarczenia Kościołowi argumentu przeciwko kopernikańskiej teorii heliocentrycznej, szybko jednak został użyty bezpośrednio przeciwko astrologom i astrologii jako takiej. W tym celu Kościół katolicki sfinansował sporządzenie, wydrukowanie w masowym nakładzie i rozpowszechnienie tablic tego systemu domów. System ten jest systemem z celowo wbudowanymi błędami w położeniach krawędzi (wierzchołków) domów; równolegle jednak promując ten system wypromowano i utrwalono poprzez specyficzny dobór metodologii sporządzenia tablic taki sposób używania domów, który powoduje, że nie można pod względem skuteczności działania odróżnić systemu Placidusa od innych systemów domów. 

Progresja - technika astrologiczna, w której planety poruszają się po urodzeniu ze swą własną prędkością, ale czas w którym się to odbywa, płynie z inną prędkością (zwykle wolniej) niż w rzeczywistości, co powoduje że odnosi się je do późniejszego okresu życia niż miały w rzeczywistości miejsce na niebie; progresje zawsze są odwzorowaniem rzeczywistych ruchów planet.

Punkty arabskie - punkty ekliptyki powstałe przez dodanie do długości ekliptycznej pewnego punktu (np.ascendentu) różnicy długości ekliptycznych dwóch innych punktów (np. planet); poza nie należącymi do astrologii technikami wróżebnymi punktów arabskich nie stosuje się.

Punkty równonocy - punkty przecięcia ekliptyki i równika niebieskiego; punkt, gdzie Słońce wkracza do północnej hemisfery nazywa się punktem Barana, stanowiąc zarazem początek fazy Barana; przeciwny do niego to punkt Wagi.

Rektascencja (RA) - odległość kątowa danego punktu na niebie mierzona od punktu Barana wzdłuż równika niebieskiego. 

Retrogradacja - patrz Ruch wsteczny. 

Ruch prosty - przesuwanie się planety po Zodiaku zgodnie z rosnącą wartością długości ekliptycznej.

Ruch wsteczny (retrogradacja) - przesuwanie się planety po Zodiaku w kierunku przeciwnym niż wzrost długości ekliptycznej.

Sektory (pola lub domy) kosmogramu - podział kosmogramu powstający w wyniku ruchu obrotowego (dobowego) Ziemi. Otrzymujemy go dzieląc koło wielkie, którego punktami kardynalnymi są Asc oraz MC, na równe, 30 stopniowe łuki (metoda B. Krusińskiego), a następnie te punkty rzutując standardową metodą na ekliptykę. Drugi (po ekliptyce) zodiak w horoskopie. Patrz: krawędź sektora. Nie należy mylić tego systemu z systemem "Pi razy oko" Porfiriusza (ang.: 'rough and ready' method by Porphyry), gdzie dzielimy łuk pomiędzy Asc a rzutem Medium Coeli na ekliptykę (zMC).

Stacja - miejsce na Zodiaku, w którym planeta zmienia ruch z prostego na wsteczny lub odwrotnie; planeta taka nazywa się stacjonarną.

Szerokość ekliptyczna - odległość kątowa danego punktu na niebie mierzona od ekliptyki wzdłuż koła wielkiego łączącego bieguny ekliptyki.

Szerokość geograficzna - odległość kątowa danego punktu na Ziemi od równika ziemskiego mierzona wzdłuż południka.

Średni czas gwiazdowy o 0h w Greenwich - wartość określająca odległość południka miejscowego od 0° Barana o godzinie 0:00 w Greenwich (GMT). Wzór opisujący tę wartość wzięty samodzielnie opisuje również relację Ziemi na jej orbicie względem punktu równonocy wiosennej; tą właśnie składową czasu gwiazdowego podają efemerydy.

Tranzyt (przejście) - moment, w którym planeta znajdzie się w punkcie Zodiaku, w którym była ona lub inna planeta w chwili urodzenia, lub też który jest znaczący w horoskopie z innych względów. Obecnie w astrologii tranzytem nazywa się też moment, kiedy planeta przechodzi dokładnie w znaczącej odległości kątowej od jednego z ważnych punktów horoskopu (np. od planety).

Węzeł - punkt przecięcia płaszczyzny orbity ciała z umowną płaszczyzną podstawową. Ze względów praktycznych dla planet w astronomii za tę płaszczyznę przyjmuje się płaszczyznę ekliptyki, a dla sztucznych satelitów Ziemi płaszczyznę równika. W astrologii stosuje się obecnie jedynie węzły Księżyca, definiowane jako punkty przecięcia płaszczyzny orbity Księżyca z płaszczyzną ekliptyki. Ale Księżyc krąży dookoła Ziemi, więc pozostaje niejasne, dlaczego stosuje się je zamiast punktów przecięcia płaszczyzny orbity Księżyca z płaszczyzną równika.

Wierzchołek domu - czasami używana, ale nieprawidłowa nazwa krawędzi sektora (domu).

Władca znaku - planeta tradycyjnie przypisana do danego znaku; jeżeli planeta znajduje się w znaku, którego jest władcą, jej oddziaływanie jest najczystsze i najbardziej archetypowe, będąc zarazem najbardziej niezależnym. Niezależnie od swojego położenia jest ona dyspozytorem wszystkich ciał, które znajdują się w znaku przez nią władanym. Powyższa definicja w postaci niezmienionej stosuje się do władcy domu (sektora) (wystarczy słowo znak zastąpić słowem sektor).

Wzajemna recepcja - układ, gdy dwie planety znajdują się we wzajemnie przez siebie rządzonych znakach, wzmacniając wzajemnie swoje działanie.

Zasięg aspektu - patrz orb.

Zenit - punkt nieba znajdujący się dokładnie nad danym miejscem na Ziemi.

Znaki Zodiaku - patrz fazy Zodiaku.

Zodiak - obszar przestrzeni obejmujący całą sferę niebieską, zorientowany względem płaszczyzny ekliptyki po obu jej stronach, podzielony na 12 równych odcinków zwanych znakami (fazami). Obejmuje na pewno co najmniej orbity wszystkich planet.

Zodiak tropikalny (lub zwrotnikowy) - rozpoczyna się od punktu równonocy wiosennej jako 0° Barana, a jego znaki nie pokrywają się z gwiazdozbiorami o tych samych nazwach; Zodiak gwiazdowy (lub syderyczny) pokrywa się w dużym przybliżeniu z gwiazdozbiorami; Zodiak konstelacyjny pokrywa się z gwiazdozbiorami i ma nierówne znaki (nie używany w astrologii).

Żywioły - tradycyjne cztery składniki wszechświata i człowieka: Ogień, Ziemia, Powietrze, Woda, odpowiadają czterem stanom skupienia materii: plazma, ciało stałe, gaz, ciecz. Natomiast w żadnym wypadku nie należy ich utożsamiać ze zwykłymi żywiołami; żywioły przejawiają się na wielu poziomach, między innymi w klasyfikacji znaków zodiaku. 

Astrola

LESZEK SZUMAN - CYTATY

Leszek Szuman jest legendą polskiej astrologii. Drukiem ukazało się zaledwie kilka Jego broszur:
  1. „Przepowiednie i proroctwa” (znana też pod tytułem „Astrologia i polityka”)
  2. „W kręgu znaków zodiaku”
  3. „Życie po śmierci”
a w maszynopisie:
  1. „Wesoły horoskop”
  2. „Horoskopy porównawcze z przykładami”
Nie są znane dokładnie metody i techniki, jakimi posługiwał się podczas pracy z horoskopem, ale można poznać Jego poglądy dotyczące astrologii. Szczególnie poleca się rozdział I. Co myśleć o astrologii? z książki „W kręgu znaków zodiaku” i zamieszczony w niej słownik pojęć astrologicznych. Podstawowe narzędzia w opracowaniu astrologicznym, to radix, solariusz, tranzyty; horoskop = astrogram
  • „Ja nie wierzę, ja WIEM, że to się spełni. Bo po prostu nigdy się nie mylę, chyba że podano mi błędną datę urodzenia!”
  • „Moja wiedza oparta jest na ogromnej sumie doświadczeń, na analizie przypadków, jakie udało mi się opisać językiem kosmobiologii – bo astrologia jest nauką o współzależnościach mechaniki Kosmosu z życiem na Ziemi, a ludzie już dawno określili te związki za pomocą tablic, wykresów i specjalnych kalendarzy. Tego można się nauczyć! Trzeba tylko bardzo długo i wnikliwie praktykować...”
Szuman uważał, że astrologia i jasnowidzenie to sprawy odrębne:
  • „(...) Bo każdy, niewprowadzony w temat rozmówca, zawsze przedstawia sobie astrologa jako jasnowidza, a to są rzeczy zupełnie odrębne: intuicyjna, „nadprzyrodzona” prekognicja, chwytanie z innego wymiaru czasoprzestrzeni jakichś fal odbitych, projekcji obrazów, których żaden instrument naukowy nie wychwyci – a „moja” kosmobiologia, czyli jednak wymierna, rachunkiem i wykresem, na kartce papieru, wymierzalne definiowanie związku między ścisłą datą urodzenia i już rozpoznanym przez miliony doświadczeń, przez szeregi pokoleń badaczy – owego wpływu jaki pola grawitacyjne czy też zjawiska zapewne elektromagnetyczne mają w danej strefie czasu na jaźń i kondycję biologiczną noworodka... Powtarzam: horoskop nie ma wartości absolutnej, w każdym detalu nieugiętej! Może pan mieć aspekt Marsa, a położy się pan na mokrej łące i przeziębi śmiertelnie, innego znowu w okopie kulka trafi...Gmach losu budują także okoliczności zewnętrzne. Moje badanie tysięcy przypadków, w tym także kartotek szpitali, domów psychiatrycznych, pozwala mi nawet określić na podstawie horoskopu z dużym przybliżeniem wygląd danej osoby, jej sposób zachowania, a także – to ważne! – predyspozycje intelektualne, seksualne, chorobowe...”
  • „(...) astrolog musi znać tło w którym porusza się jednostka, indywiduum. Inaczej guzik będzie nie horoskop.”
  • „(...) Dar SYNTEZY. Z tysiąca informacji wydobyć tę, która przylega ściśle do sedna sprawy, do konkretnej osobowości.(...)”
  • „Horoskop dobrze odczytany daje człowiekowi większą wiedzę o jego dyspozycjach i zagrożeniach, uczula na pewne zdarzenia, wyostrza instynkt ochrony...”
  • „(...) Lecz pamiętam o tym, że astrologia ma możliwości ograniczone. Nie jest kluczem do wszystkich problemów życia i świata, jak wydaje się niektórym entuzjastom. Lecz mimo to warto znać swój horoskop i swe potencjalne możliwości. Ważne jest to też u dzieci i w doborze partnerów małżeńskich. Niektórzy ludzie nie chcą znać swego horoskopu. Przypominają oni kapitana, który wypływając z portu wyrzuca mapy za burtę i woła: Panie Boże prowadź mnie, bo ty wiesz lepiej. Ogólnie biorąc, ostrzegam ludzi przed okresami niepowodzeń, które radzę biernie przeczekać i podaję okresy sprzyjające, radząc je wykorzystać.”
  • „Koło fortuny nie stoi w miejscu. Trzeba wiedzieć, w jaką stronę nim obracać i kogo obrać za pomocnika.”
  • „(...) Każdy dąży ślepo i uparcie ku kresowi swego życia. Można gadać do klientki jak do chorego konia – i tak każdy postąpi jak będzie chciał. Dlatego mam już dość robienia horoskopów. (...)” [01.03.1979]
Mówi, że „sami otwieramy drzwi do nieszczęścia”, poprzez życie w stresie, zawód wykonywany, zapaści psychiczne, huśtawki nastrojów. I stwierdza – „bardzo wielu ludzi umiera na swój charakter...”

np. opozycja Mars-Saturn - okres zawałowo-ciśnieniowy; zawały, apopleksje, nadciśnienia
„Sama data śmierci jest astrologicznie nieuchwytna, aczkolwiek możliwa do określenia w około 15 procentach wypadków.”

 A co z nauką astrologii?

„Zaleciłbym jeszcze 5 lat praktyki po przestudiowaniu teorii [książki, daty] – dopiero taki start daje klucz do ręki, a i to bez intuicji, wrodzonych zdolności – figa z makiem.”

Fragment z wywiadu dla „Przekroju”(07.01.1979):

- Czy ktoś oprócz pana zajmuje się przepowiedniami? 
- Ależ oczywiście. Meteorologowie przepowiadają pogodę, lekarze przewidują jakie są szanse wyleczenia chorego, adwokaci – czy mu klienta zamkną lub zwolnią. Także każde planowanie coś przewiduje.
- Co może pan powiedzieć o swych klientach?
- Przychodząc do mnie ludzie spodziewają się jakichś rewelacji. Myślą, że astrolog powinien wiedzieć wszystko, że jest jasnowidzem, cudotwórcą. 

SŁOWNICZEK POJĘĆ ASTROLOGICZNYCH

"W kręgu znaków zodiaku" by Leszek Szuman

Słowniczek pojęć astrologicznych Leszka Szumana zamieszczony jest w książce „W kręgu znaków zodiaku”. Niektóre negowane i wykluczane przez Leszka Szumana pojęcia i zasady są jednak stosowane przez inne szkoły interpretacyjne w astrologii. 

Apheta i anareta (gr.). Punkty szczęścia i nieszczęścia. Obecnie pojęcia nie stosowane.

Aplikacja (łac.). Tranzyt planety doganiający lub przeganiający inną, wolnobieżną planetę.

Ascendent (łac.). W astrologii pierwszy, narożny dom horoskopu, najważniejszy odcinek całego horoskopu. Punkt na ekliptyce, wznoszący się podczas urodzin na wschodzie. Określa zasadniczo osobowość, podaje budowę ciała, wygląd zewnętrzny, stan zdrowotny, charakter i duchową wartość człowieka. Ascendent stanowi podstawę do określenia całego losu urodzonego.

Aspekty (łac. od słowa „aspicere" — spoglądać). Pozycje i długości kątowe, pod jakimi oświetlają się w horoskopie planety. Najważniejsze aspekty: koniunkcja (0°), sekstyl (60°), kwadrat (90°), trygon (120°) i opozycja (180°).

Aspekty małe (Keplerowskie). Kwintyl, bikwintyl. Ich działanie jest znikome, a nawet bardzo wątpliwe.

Astrologia (gr.). Nauka o stosunkach zachodzących pomiędzy przeznaczeniem narodów i osobników, a ruchem Wszechświata, zaznaczonych przez położenie gwiazd. Jedna z najobszerniejszych dyscyplin parapsychologii, pozostająca do astronomii w takim stosunku, jak psychologia do fizjologii.

W zakres astrologii wchodzą najważniejsze działy: astrologia światowa (mundan), zajmująca się obliczaniem i badaniem aspektów, układem nieba i wzajemnym wpływem ciał niebieskich, szczególnie w odniesieniu do naszej Ziemi; astrologia polityczna, zajmująca się badaniem i przepowiadaniem losów państw i narodów; astrologia meteorologiczna, zajmująca się badaniem i przepowiadaniem zmian atmosferycznych na podstawie obliczeń aspektów; astrologia medyczna, zajmująca się leczeniem chorób przy pomocy ziół i wód, a w szczególności w sposób naturalny siłą magnetyczno-elektryczną lub światłem; astrologia herbalna, zajmująca się badaniem ziół, pozostających pod szczególnym wpływem sił astralnych oraz zastosowaniem ich w lecznictwie; astrologia magiczna, do szczególnych badań i eksperymentów para-psychologicznych; astrologia fizyczna i astrologia alchemiczna, zajmująca się badaniem sił magnetyczno-elektrycznych, promieni i działania światła, a także barw ciał niebieskich oraz przeróżnych badań i działań chemicznych; astrologia rolnicza, zajmująca się badaniem i przepowiadaniem najodpowiedniejszego czasu do pewnych czynności gospodarskich.

Chaldejczykami nazywano w starożytnym Rzymie astrologów.

Dekanat (łac.). W astrologii oznacza część „domu" w horoskopie. Każdy dom horoskopu dzieli się na trzy dekanaty, podlegające wpływom poszczególnych planet (W sumie na ekliptyce można oznaczyć 36 dekanatów). Pojęcie pochodzi ze starożytnego Egiptu. Obecnie już bez znaczenia.

Descendent (łac.). Przeciwległy do ascendentu znak zodiakalny w horoskopie. Punkt na ekliptyce na zachodzie horoskopu urodzeniowego.

Dominanta (łac.). Aspekt lub położenie planet, względnie ich ugrupowanie, mające decydujące znaczenie w horoskopie.

Dyrekcje (łac.). Progresywne aspekty planetarne, tj. zmieniające się z każdym rokiem położenia planet. Jest ich siedem. Jest to także pewien sposób obliczania wydarzeń przyszłych. Ich wartość jest jednak według doświadczenia autora tej pracy bardzo wątpliwa. Podobnego zdania jest również dr med. Heinrich Kloeckler, najznakomitszy niemiecki astrolog współczesności.

Efemerydy (gr.). Tabele astronomiczne, podające dokładne położenie ciał niebieskich na każdy dzień w ciągu roku. Pierwsze efemerydy opracował i wydał Feuerbach w roku 1450. Ulepszył je znacznie Regiomontanus (1475—1506). Do roku 1931 większość efemeryd rozpoczynała dzień w południe (o godzinie 12.00) czasu astronomicznego. Później o godzinie 0.00, czyli o północy.

Ekliptyka (gr.). Koło odwzorowane na kuli ziemskiej, po którym przebiega pozornie Słońce w ciągu roku. Podzielona na 12 części po 30°, zwane znakami zwierzyńcowymi lub zodiakalnymi. Znaki, liczone od wiosennego zrównania dnia z nocą, następują po sobie w podanym porządku: Baran (Aries), Byk (Taurus), Bliźnięta (Gemini), Rak (Cancer), Lew (Leo), Panna (Virgo), Waga (Libra), Skorpion (Scorpio), Strzelec (Sagittarius), Koziorożec (Capricornus), Wodnik (Aquarius), ryby (Pisces). Znaki zodiakalne wzięły swoje nazwy od gwiazdozbiorów o tych samych nazwach. W astro logii znaki zodiakalne nie pokrywają się jednak z gwiazdozbiorami o identycznych nazwach, oznaczają natomiast pola sił na sklepieniu niebieskim, wywierające wpływy duchowe i fizyczne.

Godności planet - wywyższenie, upadek, zniszczenie. Podział mylny. Obecnie już nie stosowany, chociaż obecność planet w poszczególnych znakach jest odmienna.

Horoskop (gr.). Rysunek astrologiczny w kształcie koła, w które wpisuje się stan Słońca, Księżyca i planet w chwili urodzenia człowieka lub w innym ważnym momencie jego życia. Horoskop podzielony jest na 12 (nierównych) części zwanych domami. Podstawę horoskopu tworzy zodiak, złożony z 12 znaków, z których każdemu przydziela się 30°.

Horoskop solarowy. Roczny horoskop obliczony na moment położenia Słońca w horoskopie urodzeniowym. Interpretacja wymaga dobrej znajomości astrologii. Ważne po trzydziestym roku życia.

Inteligenckie znaki. Tak określa się znaki Bliźniąt, Wagi, Koziorożca i Wodnika.

Koniunkcja (łac.). „Złączenie"; w astrologii aspekt oznaczający połączenie dwóch lub więcej planet w jednym i tym samym domu horoskopu. Koniunkcja może działać korzystnie lub niekorzystnie, zależnie od rodzaju planet.

Kosmobiologia - pseudonaukowe określenie astrologii. 

Kwadranty: pierwszy - pola 1 - 3, drugi - pola 4 - 6, trzeci - pola 7 - 9, czwarty - pola 10 - 12.

Medium coeli (łac.). Środek nieba, inaczej zenit horoskopu, początek dziesiątego pola.

Minuta urodzenia. Chwila niemożliwa do ustalenia od razu. Niezbędna jest rektyfikacja na podstawie wydarzeń w latach późniejszych.

Nadir (arab.). Szczyt czwartego pola. Północ.

Następujące pola: drugie, piąte, ósme, jedenaste.

Natura planet określana jako: „gorąca", „zimna", „wilgotna" itd. frazes, który nam nic nie mówi.

Orientacja - astrologiczna obejmuje tylko nasz układ słoneczny.

Planety. W znaczeniu astrologicznym znane były w starożytności następujące planety: Saturn, Jowisz, Mars i Merkury, Słońce i Księżyc. Każda z planet posiada właściwą sobie naturę, może wywierać wpływ korzystny lub ujemny, pozytywny lub negatywny. 

Pola narożne. Kolejność według ważności: dziesiąte, pierwsze, siódme i czwarte.

Przydział państw do poszczególnych znaków zodiaku był autorstwa Ptolemeusza około 200 roku naszej ery. Wróżbiarski nonsens.

Quinkunks (łac.). Niekorzystny aspekt w astrologii, którego długość kątowa wynosi 150°.

Radix. Rysunek odtwarzający stan i położenie planet w momencie czyjegoś urodzenia.

Sensytywne punkty. Wrażliwe miejsca w horoskopie, zapowiadające śmierć w razie niekorzystnego naświetlenia przez planety o ujemnym wpływie. Pojęcie przestarzałe. Obecnie bez znaczenia.

Smoczy ogon, głowa. Punkty ekliptyki, przez które przechodzi Księżyc. Obecnie bez znaczenia.

Światło. W astrologii pojęcie to oznacza Słońce i Księżyc.

Tranzyt (łac.). „Przejście" planety, szczególnie Słońca, Księżyca przez swoje miejsce w horoskopie urodzenia.

Trygon (gr.). Dosłownie „trójkąt", korzystny aspekt astrologiczny, liczący 120° odległości między planetami.

Wiosenny punkt - moment kiedy Słońce wchodzi pozornie w 0° znaku Barana.

Władca horoskopu. Pojęcie przestarzałe najważniejszego punktu. Dziś uznajemy dominanty, których może być kilka.

Zodiak (gr.). Zwierzyniec niebieski, pas 12 gwiazdozbiorów, przez które przechodzi ekliptyka. Nazwy tych gwiazdozbiorów zodiakalnych brzmią: Baran (Aries), Byk (Taurus), Bliźnięta (Gemini), Rak (Cancer), Lew (Leo), Panna (Virgo), Waga (Libra), Niedźwiadek lub Skorpion (Scorpio), Strzelec (Sagittarius), Koziorożec (Capricornus), Wodnik (Aquarius), Ryby (Pisces). Znakom zodiakalnym w astrologii, iden tyfikowanym z gwiazdozbiorami o tych samych nazwach, przypisuje się różne siły magnetyczne i odmienny wpływ, zależny od położenia w stosunku do siebie, nachylenia, odległości i natury gwiazd. 

O Astrologii Powiedzieli...


HIPOKRATES (Według Paracelsusa Hipokrates powiedział to o wiele dobitniej):

“Lekarz nie znający astrologii nie ma prawa nazywać siebie lekarzem.” 
"Lekarz nie może bezpiecznie leczyć jeśli nie zna zasad astrologii."

ALBERT EINSTEIN - fizyk: 

Czy wierzy Pan w astrologię?
  • Nie wierzę w astrologię, bo jestem spod znaku Ryb, a Ryby nie wierzą w astrologię. 
"Astrologia jest nauką samodzielną. Wyjaśnia nam ona bardzo wiele. Z jej znajomości dużo się nauczyłem i wielokrotnie odniosłem korzyści." 

ALBERT WIELKI

"Wszystko co stwarza przyroda i sztuka, dokonuje się pod wpływem sił pochodzących z nieba. Znaki niebieskie i ciała niebieskie istniały już przed wszystkimi innymi dziełami stworzenia i dlatego wywierają one wpływ na wszystko, co zostało po nich stworzone".

LESZEK SZUMAN

Człowiek nie znający swego horoskopu jest jak kapitan statku, który wyrzuca za burtę mapy i woła: "Boże, prowadź!" 

Wierzy pan w astrologię?
  • Wierzyć można w życie pozagrobowe, a na astrologii trzeba się znać! 
STEVEN ARROYO

"Horoskop jest mapą umysłu i obrazem karmy"

CARL GUSTAW JUNG - (psychiatra, psycholog, terapeuta)

(„Listy Carla Gustawa Junga” w: „Pismo literacko artystyczne” nr 3 (58) wyd. RSW „Prasa-Książka-Ruch” 1987)
  • Do prof. Zygmunta Freuda, 12.06.1911r.:
„(…) Muszę powiedzieć, iż sądzę, że pewnego dnia w astrologii da się na pewno odkryć duży kawał wiedzy o drogach naszych przeczuć; wiedzy, która dotarła aż na niebo. Wydaje mi się np., że znaki zodiaku to obrazy charakteru, tzn. symbole libido, które przedstawiają typowe właściwości libido (…)”
  • Do dr med. L. Oswalda, 8.12.1928r.:
„(..) Astrologia (…) opiera się (podobnie zresztą jak teozofia) na pewnych psychologicznych faktach, które mają niemałe znaczenie. Astrologia mianowicie nie ma w rzeczywistości nic wspólnego z gwiazdami, lecz jest liczącą sobie 5000 lat psychologią starożytności i średniowiecza (…)”
  •  Do prof. B. V. Ramana, 6.09.1947r.:
„(…) Chciałby Pan poznać mój pogląd na astrologię. Otóż od 30 lat interesuję się tą ważną sprawą ludzkiego umysłu. Jako psycholog interesuję się przede wszystkim pytaniem, w jaki sposób za pomocą horoskopu można wyjaśnić pewne komplikacje charakteru. Jeśli mam do czynienia z trudnymi diagnozami psychologicznymi to każę najczęściej opracować horoskop pacjenta, aby uzyskać inny, nowy punkt widzenia. W wielu wypadkach dane astrologiczne dostarczały mi wyjaśnienia określonych faktów, których w innym razie bym nie zrozumiał. Takie doświadczenia doprowadziły mnie do wniosku, że astrologia ma szczególne znaczenie dla psychologów. Opiera się ona na psychicznym fakcie doświadczenia, który nazywamy „projekcją”, tzn. że tym, co znajdujemy w konstelacjach gwiazd są treści psychiczne. Pierwotnie dało to początek idei, że treści te pochodzą z gwiazd, podczas gdy jedynie pozostają one z nimi w synchronicznym związku. Przyznaję, że jest to rzecz nader dziwna i rzucająca szczególne światło na strukturę ludzkiego ducha (…)”
  • Do Andre Barbault, 26.05.1954r.:
„(…) Istnieje wiele przykładów zdumiewających analogii między astrologiczną konstelacją a wydarzeniem psychicznym czy też horoskopem a dyspozycją charakteru. W pewnym stopniu istnieje nawet możliwość dokonania przepowiedni, np. do psychologicznego skutku jakiegoś tranzytu (…)”
  • Do Uptona Sinclaira, 25.02.1955r.:
„(…) Astrologia jest również jednym z tych „przypadkowych zjawisk”, które idol przeciętności usunął z porządku dziennego, ten idol, któremu wszyscy biją pokłony, choć w gruncie rzeczy jest on tylko abstrakcją (…)”

WOJCIECH EICHELBERGER (psycholog, terapeuta): 

(w: „Horoskop”; „Krótko mówiąc”, wyd. Santorski and Co, str. 55-59.)

„(…) Astrologia to poważna sprawa. A fachowy horoskop to szyte na miarę dzieło ogromnej wiedzy, intuicji i ciężkiej odpowiedzialnej pracy, która nawet mistrzowi nad mistrze zajmuje wiele dni. Reszta – mam tu na myśli horoskopy zamieszczane w popularnych pismach – to wróżenie z fusów, a w najlepszym wypadku zabawa (…)”

„(…) Profesjonalny horoskop to taki, który precyzyjnie i jasno opisuje zasady naszej indywidualnej gry z losem, daje pojęcie o atutach, jakimi dysponujemy, a także wskazuje na to, czego powinniśmy się nauczyć. Co w sobie rozwinąć a czego unikać aby stawać się mistrzami swojego rozdania (…)”

„(…) Do astrologii zostałem przekonany w sposób empiryczny (…). Mój arogancki racjonalizm otrzymał bolesną lekcję pokory (…)”

„(…) Po wielu rozmowach z astrologami i latach doświadczeń z życiem własnym i ludzi, których znam i którym pomagałem, nabrałem przekonania, że kosmiczny determinizm nie jest całkowity. Nawet najtrudniejszy horoskop pozostawia jakieś wyjście, jakąś drogę rozwoju. Z drugiej strony, nawet najlepszy układ możemy zmarnować (…)”

Astrologia Humanistyczna


Astrologia Humanistyczna wykorzystuje wiedzę przekazaną przez pokolenia astrologów przede wszystkim dla zrozumienia otaczającej nas rzeczywistości, w całym bogactwie zachodzących w niej procesów, oraz co z tej potrzeby wynika, do odpowiedzi na pytania: kim jesteśmy, dlaczego jesteśmy tacy jacy jesteśmy i czy możemy, pomimo nieuchronności wielu zdarzeń w naszym życiu, coś w nim zmienić, być inni, a jeśli tak to jacy? Celem astrologicznej wiedzy nie jest zaspokajanie ciekawości na temat tego co będzie w przyszłości. Szczegóły tego co się wydarzy nie są najważniejsze, choć informacja na temat tego jakie rozwojowe trendy łatwiej nam będzie w przyszłości zmaksymalizować z pewnością może być bardzo pomocna w pracy nad sobą. Istotą rzeczy jest jednak sam życiowy proces, umiejętność rozpoznania w jakiej jego fazie jesteśmy, skąd bierze on swoją przyczynę i dokąd nas prowadzi. Prawdopodobnie jedynym wpływem, jaki mamy na ten proces, jest jego zrozumienie, poznanie, a w rezultacie uświadomienie go sobie. Uświadomienie takie obejmuje poznanie nie tylko na poziomie intelektualnym (powietrze), ale też emocjonalnym (woda), materialnym, zmysłowym - poziomie ciała (ziemia), a także poznanie poprzez działanie (ogień). Inne zrozumienie będzie zawsze ułomne, cząstkowe, tak naprawdę nie będzie więc zrozumieniem, a jedynie jego imitacją, iluzją. Tylko poznanie na wszystkich czterech płaszczyznach możemy nazwać uświadomieniem sobie. To poczucie całym sobą, przeżycie, doświadczenie, będzie owocować chwilami wglądu. Jeśli potrafimy żyć tak, by przeżywając życie, jak najczęściej doświadczać tych chwil wglądu, to z czasem zacznie pojawiać się Świadomość.

Astrologia w ujęciu humanistycznym, opisująca doświadczenia człowieka oraz rzeczywistość go otaczającą procesualnie, jest doskonałym narzędziem pomocnym w osiągnięciu tego celu.

Źródło: http://www.arturswiech.com/astrologia/astrologia-humanistyczna/

ASTROLOGIA INDYJSKA


Astrologia praktykowana aktualnie w Indiach jest nazywana astrologią indyjską, astrologią wedyjską lub Dżjotisz (Jyotish). Weda, prastara nauka indyjska, zajmuje się nie tylko sprawami duchowymi ale również medycyną, polityką, techniką, kulturą i astrologią. Nauki i techniki wedyjskie mają tradycję ponad 6.000 lat i wywodzą się z Himalajów Indyjskich. Weda nazywana jest nauką światła. Ganeśa jest starszym synem Boga Shiva (Śiva), bogiem mądrości i walki z przeciwnościami, mistrzem wiedzy w tym astrologii. Lord Ganeśa ma cztery ręce, głowę słonia i wielki brzuch. W rękach trzyma: sznur, by przyciągać wiernych do prawdy, ostrze by obcinać ich przywiązanie i słodki deser, by wynagradzać wysiłki duchowe. Jego głowa słonia i mała zwinna mysz, służąca za pojazd, symbolizują ogromną mądrość, inteligencję i ciągłą obecność umysłu. Według wierzeń indyjskich astrologia stanowi jedną z najwyższych form wiedzy przekazanej ludziom przez bogów i boginie. Obraz Ganeśa można spotkać prawie we wszystkich gabinetach astrologów indyjskich. 

Za ojca astrologii wedyjskiej uważa się starego mędrca Paraśara Muni. Paraśara (Parashara) żył 1500 lat przed erą chrześcijańską i był jednym z pierwszych astrologów wykonujących horoskopy urodzeniowe ludziom. Specjalizował się w astrologii medycznej. Kopie jego manuskryptów znajdują się w Indiach. Parashara jest również autorem pięknych ezoterycznych hymnów poświęconych Rig Weda, które były mantrami na cześć bóstw planet. Innym ważnym astrologiem, żyjącym w tamtych czasach był Ranavira. Ranavira specjalizował się w astrologii porównawczej, kobiecej oraz psychologicznych aspektach astrologii. We współczesnych Indiach astrolodzy nadają imiona nowonarodzonym dzieciom, zgodnie z pozycją Księżyca w horoskopie, aranżują małżeństwa, przypisują talizmany, kamienie, herby, święte mantry, by zrównoważyć negatywne oddziaływanie planet. Do wykonywania tych odpowiedzialnych funkcji wymagana jest kilkunastoletnia nauka astrologii w specjalnych szkołach. 

Horoskop w astrologii wedyjskiej ma kształt kwadratu i jest wyliczany dla siedmiu planet od Słońca do Saturna: Słońce Surya, Księżyc Chandra, Mars Mangal, Merkury Budha, Jowisz Guru, Venus Shukra, Saturn Shani, i dwóch punktów księżycowych: Rahu i Ketu. Podstawowa różnica obu systemów astrologicznych polega na tym, że astrologia zachodnia bazuje na zodiaku tropikalnym, a wedyjska na sideralnym, co sprawia że jest bliższa realnej astronomii. Astrologia zachodnia kładzie główny nacisk na psychologiczne poznawanie charakteru człowieka, natomiast astrologia wedyjska ma charakter bardziej prognostyczny; wskazuje dobre okresy w życiu, ostrzega przed niebezpieczeństwami. Dżjotisz kładzie główny nacisk na energię Księżyca, planetę osobistego szczęścia, satysfakcji i związków z otoczeniem. Zachodnia astrologia bazuje na Słońcu, planecie związanej z naszym ego. U nas osoba zapytana o znak zodiaku poda położenie Słońca, w Indiach Księżyca. 

Astrologia wedyjska bazuje na prawie karmy, które mówi, że sposób życia w poprzednich wcieleniach ma istotny wpływ na życie doczesne. Dżjotisz przywiązuje również znaczną wagę do rozwoju duchowego człowieka. Ciało człowieka składa się z materii i umysłu. Materia przejawia się w formie energii żywiołów: ziemi, ognia, powietrza, wody i eteru. Człowiek w każdej chwili zmienia swoje ciało, manifestując się jako młodzieniec lub starzec. Ukryty w ciele duch jest ponad ciałem i w chwili śmierci człowieka przenosi się do innego ciała. Nie jest to powód do rozpaczy ponieważ nowe życie może być lepsze. Astrolog wedyjski powinien rozumieć tę filozofię ponieważ jest ona obecna w horoskopie urodzeniowym. Celem życia człowieka jest pozbycie się karmy, dobrej lub złej. W ten sposób uwalniamy się od ponownych narodzin i śmierci, i powracamy do świata duchowego, przepełnionego szczęściem i miłością.



Jeżeli potrzebujesz fachowej porady profesjonalnego astrologa - zadzwoń do Pani Lidii - astrologa, tarocistki, chiromantki. Zobacz także link:


Zapraszamy na warsztaty, gdzie można zgłębiać i doskonalić wiedzę o astrologii


© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: ezoteryka-magia-okultyzm.blogspot.com


1 komentarz:

  1. Świetnie przygotowany artykuł. Właśnie szukałem czegoś takiego. Chciałem podobny artykuł napisać u siebie, ale jak widzę nie jest to konieczne. Co ciekawe, choć sam jestem astrologiem, w twoim artykule znalazłem kilka ciekawostek, których nie znałem.

    OdpowiedzUsuń