Joga - wedyjska kultura duchowa

JOGA - WEDYJSKA KULTURA DUCHOWA

Joga (Sanskrit, Pāli: योग Yóga) - duchowa droga rozwoju zmierzająca do zjednoczenia z Bogiem, Brahmanem. Najlepiej metodycznie opracowana w podręczniku praktyki jakim jest Jogasutra napisana przez Ryszi Patańdżali. W słynnym traktacie "Jogasutry" Patanjali mówi o jodze w rozdziale pierwszym, sutrze drugiej: yogah cittavrtti nirodhah - "Joga jest to powściągnięcie zjawisk świadomości" - (tłum. z sanskr. w przekładzie Leona Cyborana), a w następnej: tada drastuh svarupe avasthanam - "Wtedy widz utrzymuje się w swojej właściwej naturze". Osiąganie stanu Widza, Drastuh jest widoczną podstawą we wszystkich szkołach Jogi.

Joga to jeden z sześciu głównych Darśana, ortodoksyjnych, uznających autorytet Wed, systemów filozofii indyjskiej. Pewne odpowiednie zaawansowane ćwiczenia jogiczne stosuje się również w buddyzmie w praktykach tantr oraz Dzogczen w celu rozwoju duchowego, np. dla rozpoznania natury rzeczywistości (sanskryt Śunyata). Joga zajmuje się związkami między ciałem, umysłem, świadomością i duchem, reintegracją, oczyszczeniem i wzniesieniem ponad plan materialny.

Słowo „yoga” pochodzi od sanskryckiego rdzenia „yuj”, co znaczy „łączyć, kierować, skupiać uwagę”, ale też „jarzmo" oraz „powściągać". Joga była traktowana jako sposób na zachowanie harmonii duszy i ciała, higieny ciała oraz dobrej kondycji psychofizycznej. Joga, albo Samkhja Joga, jest jednym z najważniejszych systemów filozofii indyjskiej. Atman – duch jednostkowy posiada ponadczasowy byt. Joga uznaje prawo (karmana) i koła wcieleń (samsara), wyzwolenie dokonuje się przez odpowiedni trening. Podstawową myślą jogi jest możliwość oświecenia poprzez koncentrację, medytację i ascezę.

Autentyczne Ścieżki Jogi, których w sumie jest tylko 12-cie to niczym promieni serca:

1. Mantra Joga (Vini joga) - ścieżka zjednoczenia poprzez recytacje formuł wedyjskich, mantramów; osiąganie mokszy poprzez recytowanie mantr
2. Hatha Joga - ćwiczenia ascetyczno-mistyczne, moralne, oddechowe, cielesne (asany), medytacyjne;
3. Bhakti Joga - dążenie do rozwinięcia miłosnego związku z Bogiem w formie bhagawana
4. Laja Joga (Laya Yoga) - medytacyjna szkoła jogi oparta na pracy z czakrami i mocy Kundalini; metoda Kundalini Joga – dążenie do wyzwolenia przez budzenie energii węża Kundalini jest metodą pomocniczą laja jogi;
5. Krija Joga (Kriya Yoga) - joga oczyszczająca, uproszczona radża joga;
6. Lakszja Joga (Lakshya Yoga) - Urzeczywistnienie Boga poprzez pomyślność i dobrobyt;uświadomienie Rzeczywistości oprócz której wszystko inne jest jedynie Przejawieniem. Joga Celu, Spełnienia, Urzeczywistnienia Boga.
7. Dźńana Joga (Jńana Yoga) – dążenie do mokszy (oświecenia, wyzwolenia się z reinkarnacji) poprzez zdobywanie wiedzy duchowej;
8. Uro Joga, Radża joga ( Raja Yoga; też asztanga joga lub joga królewska) - ośmiostopniowy system jogi, którego celem jest samadhi;
9. Wasana Joga (Vaasanaa Yoga) - Pojazd nosiciela bóstwa;
10. Para Joga (Paraa Yoga) - wewnętrzna mistyka mocy; wyższy pojazd; joga wyższej jaźni;
11. Amanaska Joga - ścieżka opanowania umysłu, joga niemyślenia;
12. Sahadźa Joga (Sahaja Yoga) - medytacyjna ścieżka jogi naturalnej polegająca na obudzeniu Kundalini i pracy z czakramami;

W Indii powszechnie przyjmuje się, że Mantra Joga jest podstawową jogą i matką jog, a joga bez mantramów w praktyce nie istnieje, zatem nauczanie jogi bez nauczania mantramów wedyjskich jest oszustwem. Podstawową mantrą systemu Hatha jogi jest praktyka Sau-Ham. Cztery jogi uważa się za Mahajogę jeśli praktykowane są łącznie: mantra, hatha, laja i radża joga. Jest to tak zwana wielka joga Boga Śiva., której praktykę rozpoczyna się od bardzo duchowej inicjacji w boską świadomość czyli od Śiva-Dikszan. Wiele systemów z nazwą Joga jako członem, jak Karma Joga to tylko etapy czy stopnie praktyki, w jednej z głównych metod praktyki. Kolejno Karmajoga, Bhaktijoga i Dźńanajoga to pierwsze trzy etapy Królewskiej Ścieżki Radźa Jogi... Rozmaite poboczne ścieżki jogi są zwykle wzorowane albo na Maha Jodze albo na stopniach Radża Jogi, chociaż w swej istocie, jak to bywa na Zachodzie, często mają spore braki i luki...

Brahman - Wedyjska Percepcja Boga

Brahman (Sanskryt: ब्रह्मन् , Brahman) - w hinduizmie ponadosobowy aspekt Absolutu posiadający w pełni cechę wieczności (sat). Wyróżnia się dwa aspekty Brahmana: Nirguna Brahman i Saguna Brahman. Pierwszy to bezpostaciowa, pozbawiona atrybutów najwyższa substancja przenikająca wszechświat i podtrzymująca go. Drugi to manifestacja Nirguna Brahmana pod dowolną formą. Uważany jest za symbol Nirguna Brahmana i służy kultowi religijnemu. Hinduiści dedykują swe bhakti Saguna Brahmanowi - najczęściej Wisznu, Śiwa lub Śakti. Sylaba OM (AUM) służy do kontaktu z Brahmanem poprzez wzbudzanie Jego wibracji.

Mistrz Adi Śankara za naukami Dattatreya Ryszi uważał, że Brahman to niewidzialna, wieczna i niezmienna rzeczywistość. Według niego doświadczamy jej poprzez czas, wielość oraz zmianę. Wiedzy o nim nie możemy zyskać z doświadczenia. Prawdziwą wiedzę o nim możemy zyskać poprzez zrozumienie, że jesteśmy jego częściami, natomiast nie osobnymi jednostkami. Śankara sądził, że posiadamy w pewnym stopniu jego bezpośrednią intuicję, która jest Brahmanem.

Wisznuici uważają go za przenikający całe materialne stworzenie blask, którym emanuje Bhagawan. Trzy koncepcje Brahmana: Prakryti jest Brahmanem jako pole działania, Brahmanem jest też dźiwa(jiva, dusza indywidualna), która próbuje kontrolować naturę materialną, i Brahmanem jest również kontroler ich obu, który jest rzeczywistym kontrolerem. Wyróżnia się pięć stopni realizacji Brahmana, które nazywa się brahma pućcham. Trzy pierwsze spośród nich – annamaya, pranamaya i jnanamaja – związane są z polem działania żywej istoty. Transcendentalnym do wszystkich tych pól działania jest Wisznu, który nazywany jest anandamaja.

Sadhana - Ćwiczenie Jogi

Sadhana (sanskr. साघना r.ż. Sãdhană) dosłownie: praktyka, ćwiczenie, kultywacja; środki realizacji - w hinduizmie i buddyzmie zbiór medytacyjnych praktyk duchowych obejmujących:

• dhjanam (dhyana) - medytację z wizualizacją; w tym satkara - skupienie oraz pratjaja - odczuwanie, odbiorczość;
• dźapas (japas) - recytację mantr, modlitw różańcowych;
• mudra - stosowanie mudr, czyli gestów dłoni, języka i oczu w pozycji lotosu, także stosowanie asan;
• jantra (yantra) - stosowanie znaków, symboli, i większych diagramów mandali
• njasa (nyasa) - procedury oparte na rytualnych gestach, połączenie mudr i mantr;

Sadhana jest podstawą całej duchowości orientalnej, a dzieli się na grupową praktykę, która jest podstawą oraz indywidualną czy osobistą wykonywaną w domu przez każdą religijną, uduchowioną choć trochę osobę. Z naważniejszych zasad, prawdziwa praktyk duchowa, Sat-Sadhana to zbiór cwiczeń duchowych otrzymanych wraz z błogosławieństwem inicjacji od kompetentnego, żyjącego na Ziemi Guru, czyli od realnego Guru, Sat-Guru.

Guru - Nie ma Jogi bez Mistrza Duchowego (Przewodnika)

Guru (dewanagari: hindi, sanskryt गुरु urdu: گرو telugu: గురు tamilski: குரு kannada: ಗುರು) - w hinduizmie, dżinizmie i pierwotnym buddyzmie przewodnik duchowy i nauczyciel, szanowany, a często nawet czczony jako wcielenie bóstwa. Guru byli tytularnymi przywódcami wspólnot sikhów. Mianem tym także określano nauczyciela Buddyzmu Wadżrajany, Rimpoche. Termin guru jest zasadniczo zarezerwowany dla określenia duchowego przewodnika wspólnoty wedyjskiej opartej na recytacji mantr i życiu zgodnym z nauką Wedy. W hinduizmie oraz buddyzmie i dżinizmie termin guru odnosi się zasadniczo do swego najstarszego przedstawiciela Boga Śiva Yogeśvara Mahadeva (Shiva, Sziwa, Siva, Śiwa). Guru to wedle wschodnich koncepcji żywa reprezentacja Boga na Ziemi. Guru dzielą się na dwa rodzaje czy dwie klasy zasadnicze:

• Awatara (Avatara, Avatar) - wyższy rodzaj guru, istota inkarnowana jako wcielenie Bóstwa i rozpoznawana zwykle od wczesnego dzieciństwa oraz zapowiadana w pismach wedyjskich jako odrodzenie dobrowolne jakiegoś wcześniej znanego Awadhuta;
• Awadhuta (Avadhuta) - niższy rodzaj czy klasa guru, osoba która osiągnęła odpowiedni stopień Urzeczywistnienia Jaźni, Duszy, aby reprezentować linię przekazu i nauczać w imieniu swoich guru u których pobierała nauki i praktyki. Stawanie się Awadhutą (Guru) poprzedza okres regularnej, niezachwianej nauki, praktyki i służby, zwykle nie krótszy niż 12-cie lat praktyki i pracy aśramowej, służby u swego realnego guru - mistrza przewodnika.

Guru to pojęcie oryginalnie wywodzące się z sanskrytu, dosłownie "ciężki", "ważny", "czcigodny", "przewodnik", "ten który prowadzi z ciemności do światła". Traktat "Śri Guru Gita" opisuje cechy, rolę oraz właściwą relację pomiędzy uczniami a Guru. Konieczność rozwijania związku z guru trwającego nawet po jego śmierci jako przewodnikiem duchowym podkreśla zarówno joga jak i tantra oraz w wszystkie pozostałe nurty hinduistyczne, bramińskie oraz szerzej wedyjskie. Rozwijanie właściwego związku z żyjącym mistrzem-przewodnikiem nazywane jest praktyką guru-jogi. Guru-Gita jak i inne traktaty wymieniają osiem rodzajów guru o coraz wyższych umiejętnościach i coraz bardziej boskiej randze. Stopnie Guruttwa pokrywają się z opisywanymi ośmioma stopniami duchowej realizacji, oświecenia czy wyzwolenia.

Należy podkreślić, że w kulturze hinduizmu i buddyzmu wadżrajany nie istnieje możliwość tak zwanego rozwoju duchowego, oświecenia czy wyzwolenia bez przewodnictwa guru - mistrza życia duchowego, wewnętrznego. Wszelkie samotne wysiłki bez prowadzenia przez guru uważa się za chybione, prowadzące do złych stanów ducha lub pomieszania zmysłów. Wobec trudności jaką ludziom Zachodu sprawia akceptacja guru czy ubóstwianie żyjącego mistrza, można przyjąć że wiele z opisywanych tak zwanych niebezpieczeństw mistycznej ścieżki pochodzi z braku właściwego przewodnictwa duchowego lub z powodu porzucenia czy nawet zmiany guru na innego. Jeszcze więcej niebezpieczeństw wiąże się z tym, że ludzie podążają za channelingowymi nawiedzonymi, którzy zamiast do guru i rozwoju duchowego ciągną ludzi w pułapki zastawiane przez kamamanasowe (astralno-mentalne) byty, złe duchy i demony. Aby uwolnić się od channelingowych opętań i zwiedzeń rozmaitych duchów astralnych czy mentalnych (asurów, piśaćów, rakszasów) należy udać się po schronienie i błogosławieństwo oraz praktyki oczyszczające do rzeczywistego guru będącego mistrzem przewodnikiem wedyjskiej wspólnoty duchowej.

Istnieje wiele wskazówek pozwalających odróżnić rzeczywistych żyjących guru od ewentualnych oszustów, którzy chcieliby komercyjnie zarobić na naiwnych, co się często zdarza w krajach Zachodu, gdzie wiedza na temat idei guru jest nikła lub zerowa, a do tego jeszcze błędna i spaczona. Konieczność nauki od guru pokazuje zarówno traktat "Hatha-Joga-Pradipika" jak i "Śiwa-Purana" czy "Joga-Kundali-Upaniszada". Guru porównywany jest często ze sternikiem łodzi, wysławiany i wielbiony na równi z bogami (dewami) do których prowadzi ludzi, ale można też znaleźć ostrzeżenia przed oszustami, którzy nie posiadają oświeconej realizacji oraz ostrzeżenia przed szkodliwością porzucania guru nawet po osiągnięciu wewnętrznych celów i tak zwanej duchowej doskonałości. Wedle nauk Wschodu nigdy nie porzuca się guru, nawet jak samemu zostaje się mistrzem większym od swego nauczyciela, mistrza i przewodnika na ziemi. Porzucenie guru to zawsze upadek duchowy, wejście w ślepą uliczkę, rodzaj wykolejenia i skalanie uniemożliwiające oświecenie w ciągu siedmiu najbliższych wcieleń. Brak guru do którego się należy i od którego się człowiek uczy, to generalnie brak autoryzacji do prowadzenia nauczania i praktyk duchowego rozwoju.

Traktaty Wschodnie o Guru

Traktat "Śiwa-Samhita" (3.13 i następne) powiada: "Bez wątpienia guru jest naszym ojcem, gurujest naszą matką, guru jest przejawionym Bogiem (Dewą - Bóstwem, Aniołem, Bogiem). Dzięki łasceguru (prasadam) osiągamy wszystko to, co dla nas pomyślane."

Traktat "Adwajataraka-Upaniszada" (14 i następne) powiada: "Guru - prawdziwy nauczyciel doskonale zna Wedy, czci Wisznu, wolny jest od zazdrości, jest czysty, opanował jogę, koncentruje się na niej i ma jej naturę".

Traktat "Saura Purana" (68.11) podaje zgubne karmiczne skutki porzucenia guru od którego przyjęło się inicjacje (święcenia): "Tego kto opuszcza swego nauczyciela spotka rychła śmierć, a tego kto przerywa recytację mantry otrzymanej od guru dotknie ubóstwo (nędza). Wrzuconym do piekłazostanie kto opuszcza guru lub mantrę, nawet jeżeli jest doskonałym (siddhą - mistrzem)."

Kogoś, kto nie jest biegłym znawcą Wedy, kto nie czci Brahmana Boga, nie reprezentuje linii przekazu wywodzącej się od Brahma, Wisznu i Shiva, nie prowadzi praktyk duchowych, nie inicjuje uczniów w sposób rytualny, nie przestrzega zasad Yama, nie recytuje mantr wedyjskich, nie zna jogi dogłębnie, nie udziela błogosławieństw, nie uczy praktyk z Dewami - na pewno nie można nazwać terminem guru.

Zachodnie profanacje Guru

Na Zachodzie często twierdzi się i pisze, że guru, rosi (roszi) czy lama lub rimpoche może być przydatny w rozwoju duchowym, jednak bezkrytyczne traktowanie jego słów i związane z tym uzależnienie od niego to jedna z wielkich przeszkód na drodze do oświecenia, bo rzekomo nawet sam Budda twierdził, że każde jego słowo należy "sprawdzać, tak jak złotnik sprawdza jakość kruszcu". Niestety poglądy te pochodzą od ludzi, którzy wedle nauk Wschodu na ścieżce duchowej upadli pogrążając się w mrok niewiedzy lub zostali uwiedzeni przez astralne (kamasowe) duchy mroku czyli asury. Ludzie na zachodzie nie rozumieją, że Budda mówił o testowaniu jego zaleceń w kontekście wykonywania zalecanych praktyk duchowych polegających na recytacji mantr z wizualizacjami, bo nie mają nawyku wykonywania praktyk duchowych. A Gautama Budda uczył praktyk i zalecał testowanie praktyk. To oznacza zawsze ścisłe stosowanie się do instrukcji i zaleceń guru, aż do osiągnięcia rezultatów o jakich mistrz taki jak Budda wspominał. "Sprawdzić" praktykę oznacza wykonywać ją szczerze i z oddaniem. Dziwne jest i niezrozumiałe to przeinaczanie sensu i kontekstu oryginalnych wypowiedzi Gautama Buddy na Zachodzie.

W znaczeniu nadawanym na Zachodzie guru to dowolny przewodnik duchowy, czy po prostu osoba o wielkim autorytecie i wpływie. Jest to profanacja oryginalnego terminu, a ludzie na zachodzie zamiast profanować słowo guru dla swoich zbereźnych celów powinni sobie używać swoich chrześcijańskich pojęć takich jak papież, kardynał czy biskup. Używanie słowa guru w kontekście liderów przestępczych grup czy organizacji albo rozmaitych nawiedzonych, to dokładnie tak, jakby każdego mafiosa tytułować per "papież gangu pruszkowskiego", "papież black metalu" czy "kardynał samobójczej sekty", "papież groźnej terrorystycznej sekty". Tak to brzmi dla hinduskiego ucha i jest niewątpliwie złośliwą, zamierzoną profanacją dokonywaną przez toksyczne osoby z tak zwanych ośrodków antysektowych, apologetycznych i kół ultra prawicowych do nich zbliżonych.

W środowisku informatycznym guru określa osobę najlepiej w okolicy znającą dany temat. Okolica niekoniecznie odnosi się do fizycznej bliskości. Określeniem tym bywa też nazywany główny administrator sieci w dużych instytucjach, posiadający wszystkie możliwe uprawnienia.

KU-JOGIN - fałszywi jogini - jogooszustwa

Ku-jogin - w hinduizmie dosłownie "zły jogin", "fałszywy jogin". Traktaty takie jak "Bhagawatapurana" (2.4.14) czy "Uddhawagita" (23.29), osoby praktykujące jogę w niewłaściwy sposób, bez należytych podstaw określają terminem złego jogina, Ku-jogina. Jest to praktykant, który z powodu błędów nie może osiągnąć celów jogi, takich jak boskość, uduchowienie, oświecenie czy wyzwolenie.

Ku-jogin to osoba, która porzuciła guru, dała się zwieść przeszkodom, wątpliwościom, obawom w czasie wizji, innym ludziom czy demonom (asurom). Ku-jogin osiąga psychiczną pustkę, jałowość duchową, próbuje udawać oświeconą jaźń lub nagle porzuca ścieżkę, bo mu "nic nie daje", doświadczając kryzysu w życiu duchowym - zawsze z powodu poczynionych błędów i nieumocnienia podstaw w sposób należyty. Klasycznie wymienia się dziewięć poważnych błędów w praktyce jogi i tantry. Częstą przyczyną upadku w stan ku-jogina jest acedia - rodzaj duchowej depresji połączonej z owładnięciem przez negatywne byty o demonicznym charakterze.

BAN-GURU - fałszywi guru - guroszuści

Ban-guru to w duchowości Wschodu fałszywy, zły guru, bez mistrza i tradycyjnej linii przekazu, samozwaniec, oszust żerujący na naiwności czy niewiedzy ludzi w przedmiocie duchowego treningu, jogi, tantry czy rytuału wedyjskiego. Ban-guru jest często wspominane jako skrót od bandha-guru czyli osoby dosłownie "związanej", "w więzach", "zaślepionej" np. fałszywym przekonaniem o swojej wyjątkowości, misji czy zbawicielskiej mocy. Ban pochodzi od słowa "bandha" oznaczającego stan świadomości związanej przez poważne splamienia umysłu, złą karmę a szczególnie przez niewiedzę, ignorancję, pseudoreligijne nawiedzenia.

Ignorancja często polega na nie przyjmowaniu do wiadomości podstawowych praw duchowej drogi, takich jak fakt, że każdy żyjący na ziemi mistrz musi mieć jakiegoś przynajmniej jednego mistrza, który go wyuczy, poświęci i autoryzuje do roli duchowego przewodnika czy mistrza dla ludzi. Powoływanie się w roli guru na osobiste odczucia powołania, wybranie przez Boga, przekazy od astralnych przewodników, z zasady uznane są za fałszywe i zaślepiające roszczenia do pozycji guru - duchowego przewodnika, mistrza i moralnego autorytetu.

Darpana - Mistrz zwierciadłem uczniów

DARPANA, sanskr. darpańa - Zwierciadło Śiwa, trzymane jako atrybut w jednej z dłoni spersonifikowanej postaci Najwyższego Boga Śiwa. Symbolizuje moc odsyłania negatywności tym, którzy łamią boskie prawa i zasady. Darpana to symbol prawa zwrotu karmy.

Avatara, czy Avadhuta zstąpienie boskości, takie jak Mahavatar Babaji, Gopala Krishna, Śivananda, Vivekananda czy Sathya Sai Baba jest LUSTREM w którym ludzie widzą to czym w rzeczywistości sami są. Demon widzi w Guru takim jak Mahavatar Babaji czy Sai Baba demona, diabeł widzi diabła, oszust widzi w nim oszusta, zboczeniec widzi w nim zboczeńca i tak dalej. Jak ktoś widzi w Guru piekło, to cały jest piekłem, dokładnie. Avatara czy Avadhuta jest po prostu Darpaną, Zwierciadłem umysłu. Trzeba mieć minimum wiedzy o avatarach i avadhutach, aby to wiedzieć, albo się człek ośmiesza pokazując sympatykom Mahavatar Babaji, Śivananda, Vivekananda czy Sai Baby i innych avatarów czym tam jest w środku. Dla miliarda hindusów są to oczywistości, dlatego śmieszni są ci co wypisują o avatarze androny, “widząc” zło w żyjącej Boskości.

Każdy uznany Guru, Avatara czy Avadhuta (Posłaniec) jest lustrem Dharmy. Każdy w nim widzi to czym sam jest. Brzydal widzi w nim brzydala. Oszust widzi w nim oszusta. Hochsztapler widzi w nim hochsztaplera. Iluzjonista widzi w nim sztukmistrza. Pedofil oczywiście zobaczy w nim pedofila, a erotoman erotomana. Tylko człowiek dobry, czysty i uczciwy zobaczy w Guru dobro, czystość i uczciwość. Jest to integralna część doświadczenia duchowej kultury Wschodu. Władca demonów widzi w Śri Guru władcę demonów. Żarliwy asceta zobaczy w Guru żarliwego ascetę. Tak działa boskie lustro. Dlatego hinduistów śmieszą ludzkie insynuacje i pomówienia pod adresem jakiegoś uznanego za autorytet duchowy Guru. Gdyż ukazują ludzi samych, nic więcej. Czyste, idealne LUSTRO.

Własne odczucia, refleksje, doznania na temat awatary takiej jak Mahavatar Babaji, Vivekananda, Sivananda czy Sai Baba używa się do identyfikacji własnych grzechów, odchyłów i wad charakteru. Jak ktoś ma odbicie władcy demonów w takim Sai Babie, to winien iść do egzorcysty, żeby z siebie Legion demonów wypędzić. Nauka duchowa Wschodu ma parę tysięcy lat doświadczeń. I wielką Moc.

Awatara jest w filozofii Wschodu doskonałym, czystym Zwierciadłem Dharmy, podobnie Avadhuta. Każdy kto na niego patrzy, kto go odczuwa – widzi i czuje w nim siebie, swój obraz, to czym jest. Jeśli ktoś widzi w Guru demona, to sam jest tym demonem, bo przegląda się w boskim lustrze. Jeśli ktoś widzi w Guru oszusta to sam jest oszustem. Jeśli ktoś widzi w Guru łajdaka albo zboczeńca, to tylko dla tego, że sam jest łajdakiem albo zboczeńcem. Źle się wypowiadają o wielkich awatarach, posłańcach Boga tylko osoby chore psychicznie, zboczone, opętane przez demony, ćpuny narkomańskie, jednostki zdeprawowane w swoich chorych wizjach i podobnie zwyrodniały element, jak współcześnie pedofile pokroju szweda Conny Larsona.

Każdy Hindus wie doskonale, że Mistrz Duchowy otoczony jest Daiva Darpanam, czyli Boskim Lustrem, aurą świetlistej energii odbijającej innym prawdę o nich samych. Odbija ludziom przychodzącym to czym są. Dla hindusów, dżajnów czy buddystów jest to oczywiste. A ludzie Zachodu muszą się nauczyć jak interpretować swoje doświadczenia z awatarami, tak samo jak trzeba się nauczyć fachowo analizy snów dla celów psychoanalizy.

Ludzie Wschodu jak ktoś coś złego mówi czy pisze o dobrze rozpoznanej awatarze takiej jak Mahavatar Bababji, Śiwananda czy Sathya Sai Baba, śmieją, się bo widzą osobę, która nie dość że jest zła, to jeszcze ignorancka i ślepa, bo nie widzi w lustrze zła którym sama jest. Nawet Bhagawad Gita opisuje kategorie złych osób, które nie są w stanie widzieć dobra w awatarze. Kto nie widzi dobra w Guru ten nie ma dobra w sobie. Kto nie widzi czystości w Guru, ten nie ma czystości w sobie. Kto nie widzi świętości w Guru, ten nie ma świętości w sobie. Kto nie widzi Boga w Guru ten nie ma Boga w sobie. Nauki Wschodu przypominają filozoficzną prawdę, że Bóg jest wszędzie, tym bardziej nie brakuje go w Awatarze i Awadhutach oraz szczerych wyznawcach danej religii, którzy rzeczywiście żyją zgodnie z objawionymi zasadami duchowego życia. 

KALARPAYAT - BUDO i WU-SHU - SZTUKI WALKI

W Indii tradycyjne sztuki walki znane jako Kalarpayat (Kalaripayattu) mają wspólny punkt z Jogą, którym jest intensywne ćwiczenie ASAN. Dynamika treningu Kalarpayat jest zwana często Jogą dynamiczną... (Materiał w przygotowaniu) 

Zapraszamy na warsztaty rozwoju duchowego i poszerzania świadomości

http://ezoteryka-magia-okultyzm.blogspot.com/p/warsztaty.html

© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: ezoteryka-magia-okultyzm.blogspot.com